Kim demiş feleğin çarhı kördür, sağırdır, kemirdiği gönül, ezdiği kafa bir tesadüf eseridir. Hayır, hayır. Her şeyde bir hikmet vardır.
Sayfa 317Kitabı okuyor
Sevdiğimiz her şey esasen bizimdir. Kalbimizin içindedir. Ona o kadar sahibiz ki, dünyanın orduları kalbimizden onu koparıp atamaz.
Sayfa 253Kitabı okuyor
- Sen hiç sevdin mi?
- Sevmesem insan olmam. Her zaman severim, hem de ne kadar çok...
Sayfa 253Kitabı okuyor
Hepimiz geçici birer gölgelerden başka bir şey değiliz.
Sayfa 233Kitabı okuyor
Osman avlunun ötesindeki mezar kümesine doğru yürüdü. Koca sarıklı, fesli yazıları silik taşların bir kısmı yerde yatıyor, bir kısmının başları kırık, hepsinin üstünü yosun bürümüş. Osman kendi kendisine diyordu ki:
Bu topraklardaki ölüler hakiki ölü. Cesetleri yıkanıp toprağa gömüldükten ve başlarına bir taş, bir servi dikildikten sonra kimse onları hatırlamıyor. Gerçi ruhlarına o kadar Mevlid okunuyor, o kadar Yasin okunuyor. Fakat o okuyuşların mezarda çürüyen cesetlerle hiç alakası yok. Ölen vücutlar, halk için artık taştan, topraktan ibaret cansız madde. Belki ölülere karşı alınacak en doğru vaziyeti bu halk almış.
Devleti çeviren çarklar sakat; toplum hayatı çürümüş.
Yüreğinde büyük ve mesut hadiseler bekleyenlerin heyecanı vardı. İstanbul’un hangi yıldızlı yaz gecesi insan gönlüne büyük vak’alar arifesi hissini vermez?
İyi kurulmuş bir devlet makinesinde hiçbir fert teselliye muhtaç olmaz.
-Milletin yarısı, öbür yarısının hayvaniyetini doyurmakla meşgul. Çocuğu kim doğurursa doğursun. Keşke piliç gibi yumurtadan çıksak! Fakat asıl onları kim terbiye ediyor, bir kere ona bak. Zenginlerde sırf cinslerini teşhir eden, işleten, boş kafalı, yaldızlı mahlukat; fukara halk da hayvan sürüsü gibi kullanılan zavallılar... Aralarında bir tanesini, bir fikirle meşgul görebilmek nasip olmadı ki...
Ne bilsin? Benliğe kök salan gönül bağlarını kim tarif edebilir?
Sayfa 121Kitabı okuyor