Böyle bir zamanda bu alıntının canımı ne kadar çok yaktığını anlatamam.
İmkânları çok sınırlıydı; ama ayaklarının altından vatan toprakları kayıyordu; mutlaka bir şeyler yapmalıydılar..
Ve onların tek tesellileri “Vatan sağolsun”dur.
Büyüttükleri evlâtlarını vatan ihtiyaç duyarsa, askere savaşa gönderirler. Evlâtları sağ kalırsa gazi, ölürse şehit olurlar.
O kadar insan beyhude mi şehit olmuştu? Bugün Yemeni bırakan yarın Anadolu'yu, hatta İstanbul'u bırakmaz mıydı?
Bir milletin ölüsü bir toprağı vatan yapmaya yetseydi Yemen'in Türk vatanı olduğundan kim şüphe edebilirdi? Şehitlerin cesetleri ile beslenen kayın, çam ağaçlarının dallarını rüzgar okşarken onları seyreden elemli gözlerin önünde tarihin en dramatik olayları cereyan ediyordu.
Bir insan inanmadığı bir hayatı yaşarsa, acı çekmez mi?
Ruhunu üç paraya satmak başka nasıl olur?
Yemen'den çekilmek zorunda kalan Osmanlı Askerleri:
“Ölmesini bilemedik Yemen! Dağınla, taşınla, senin için bağrında yatan kardeşlerimizle bizi affet!”
Sayfa 368Kitabı okudu
"Her yere giden gelir, hatta Moskof'a giden bile gelir, ama Yemen'e giden gelmez."
Bazen de bir Anadolu çocuğu yanık bir türkü tuttururdu:
"Evimizin önünde çifte pınarlar
İçerler suyunu, beni anarlar
Yemen'e gideni ölü sayarlar
Yemen çöllerinde kaldım ağlarım."
“Cihad ilân oldu haydi ileri
Dönmez evlâd-ı vatan hiç geri
Görsün İngilizler arslan erleri
Yaşasın Osmanlı’nın şanlı askeri”
Enver Paşa bir kez daha seslendi Kuşçubaşı'ya:
"ümitsizlik içinde ümit bulan sen de mi tükendin, herkes tükenebilir ama bizim tükenmeye hakkımız yok Eşref."