Füruğ Ferruhzad
Gunes Doğuyor
Bak nasıl içinde gözlerimin
Eriyor damla damla keder
Karanlık ve isyancı gölgem nasıl
Tutsağı oluyor güneşin
Soğuk Mevsimin Başlangıcına İnanalım
ve bu benim
yani bir yalnız kadın
ve soğuk bir mevsimin eşiğinde
belirsizliğini anlamanın başlangıcında, tüm yeryüzü varlığının
yalın ve kederli umutsuzluğunu, gökyüzünün
güçsüzlüğünü, bu betona kesmiş ellerin
akıp gitti zaman
gitti zaman ve saat tam dört kez çaldı
dört kez çaldı
aralık ayının yirmisi bugün
ve artık mevsimlerin gizini
Yorulur, neyi özlediğini bilmeden özleyenler..
"İçini ürperten, akşamın turuncu ışıkları altında yalnızlığın soğuk nefesi değildi.
Geçmişten kopup gelmiş bir hatıranın uzaklara dalıp giden bakışlarında canlanmasıydı ansızın.
Ritmi değişen kalbine ne zaman geçmişti ki sözü.
Mavisine hiç doyamadığı gökyüzüne uzun uzun bakarken ciğerlerine dolan tertemiz bir hava değil de sanki boğazını yakan bir şiirdi.
Yorgun ayakları taşıyamaz olmuştu sanki bedenini.
Saçlarının arasından usulca esen rüzgâra seslenmek istedi bir an.
Gitme kal demek istedi. Unutmak istediği ne kadar dün varsa dikilivermişti karşına.
Eski bir şarkı gibi kulağına gelen çocuk sesleri içine umut ışıklarını yaksa da ne olduğunu anlayamadığı bir sızı göğüs kafesinin üzerine çökmüştü.
Nefesleri yarım kalıyordu hep.
Telaşlı gölgeler arasında kalmış tanıdık bir yüz arıyordu.
Sustu.
Gökyüzünden gözleri ile topladığı maviyi ellerinin arasında taşır gibi hiç kımıldamadı yerinden.
Zamanı durdurmak ister gibi bekliyordu.
Bu karamsar hikâyenin içinden son paragrafa geçmek ister gibi huzursuz kelimelerin dalgınlığında bir o yana bir oyana yürümeye başladı.
Yüreğine çöreklenen adı konmamış bir özlemdi.
Kimi ya da neyi olduğunu bilmeden özlemek.."