SANATÇI ÖYKÜLERİ
Edip Akbayram'ın yoksulluk içinde geçen çocukluğunun en önemli olayı geçirdiği çocuk felcidir.
Edip Akbayram çocukluğu ile ilgili şunları söylemektedir:
''Çocukluğumla ilgili yılları ne zaman hatırlasam,hep yüreğim sızlar.Gaziantep'te soyadım gibi ama pek ak olmayan bir bayram arifesinde dünyaya gelmişim.Henüz 9 aylıkken de
((((((BAAAABAAA))))))))
Delikanlı 16 yaşındayken babasıyla tartışmış ve evi terk etmiş. Buna çok öfkelenen baba artık evde onun adı dahi anılmayacak diye yasak koymuş, anne her gece evi terk eden oğlunun yastığını koklayarak uyuyormuş. Oğlumu özledim, ne olur gidip arayalım bulup getireli dese de baba geri adım atmıyormuş. Bu süre içinde aradan 2 sene geçmiş oğlunun
BABALIK BÖYLE BİRŞEY..!
Delikanlı 16 yaşında iken babası ile tartışmış ve evi terk etmişti. Buna çok öfkelenen baba, evde onun adı bile anılmayacak diye yasak koymuştu. Anne her gece evi terk eden oğlunun yatağına oturup yastığını koklayarak uyuyordu.
“Oğlumu özledim, ne olur gidip arayalım, bulup getirelim” dese de, baba geri adım atmıyordu.
''Ben 47’liyim. Biz çocukken amcalar, teyzeler “Oğlum şu otobüs nereye gidiyor?” diye sorarlardı okuma-yazma bilmedikleri için. Hazin bir Türkiye’ydi. Ama o zaman insanlar daha ölçülüydü.
Cahil dediğimiz insanların çok büyük derinlikleri olabilir. Cahillik hiç de ayıplanacak birşey değildir, cahil kendi içinde tutarlıdır ve bir derinliği vardır. Asıl tehlikeli olan yarı-cahillik'''
İlber Ortaylı
Yaşam
Ben bir bitkiyim ve toprak yuvamdır. Ben bir bitkiyim ve ömrüm sadece biri üstüme basıp geçene kadardır. Çok kolay yetişir serpilirim ama ölümüm bir o kadar da hızlı olur. Koparılır geri atılırım toprağa. Sanki son vedanı et dercesine…
Ben bir karıncayım ve bu dünyada yerim çok küçük. Ben bir karıncayım ve yaşamımı sürdürmem için çok çalışmam gerek. Tek gayem bu vahşi dünya da biraz daha fazla yaşayabilmektir.
Ben bir çocuğum ve bu dünyada yerim küçük. Ben bir çocuğum ve tek istediğim annemden daha çok sevgi görebilmek. Onun dikkatini biraz olsun üstüme çekebilmek. Ben sadece bir çocuğum ve dünyada neler oluyor umurumda değil. Sadece annem beni sevsin.
Ben bir kadınım ve bu dünyada hiçbir önemim yok. Ben bir kadınım ve daha az dayak yemek istiyorsam çocuğumu ağlatmamam lazım. Eğer komşularımın beni bakkalda gözüm morarmış bir halde görmelerini istemiyorsam kocama hizmette kusur etmemem gerek. Benim savaşım evimin içinde. Kocamla.
Ben bir erkeğim ve bu küçük dünyada büyük sorumluluklarım var. Önce ‘aslan oğlum’ oldum daha sonra adam olmam lazım dendi. Ben bir erkeğim ve bu dünya da her şeye karşı savaş vermek zorundayım. Adam olmak zorundayım. Çalışmak benim en büyük görevim. Adamlık öyle boş oturarak ve gezerek olunmuyor. Daha çocukken ben aslan kesildim dünyaya.
Ben bir bitkiyim, hayvanım, insanım. Bir canlıyım. Tepemde savaşlar oluyor. Ben yaşıyorum. Kendi savaşımı veriyorum. Biraz daha bu dünyada kalabilmek için. Neden?