Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili
Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak
Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi,
Basit şeylerle mutlu olanların değeri bilinmiyor maalesef :')
Lüksler hiç ilgimi çekmedi, ben basit şeyleri seviyorum. Çiçekleri, yalnız kalmayı ya da anlayan biriyle olmayı.
Lisedeydim. Bir arkadaşım bana bir saat hediye etti, taktım eve gittim, bahçedeyiz…
Akrabalar var. Saat dikkatlerini çekti ben de, “Arkadaşımın hediyesi.” dedim.
Teyzelerden biri;
─ Nasıl arkadaşmış o, kimse kimseye durup dururken hediye almaz, bak bana alan var mı? dedi.
İnsanımızın sevgi anlayışıyla bilinçli olarak ilk o gün yüz yüze
Çok fırtınalı bir gündü...
Ve kahkahalarımdan düşen çiçekleri göremediler.
Bütün kütüphaneleri yakmak istedim.
Ve bütün tanımları ;
Sevgi, onur, adalet ile başlayarak...
Kıymeti bilinmeyen gülüşlerimi bir sandığa kaldırdım
Sonra kilit üstüne kilit...
Ve gömdüm toprağa.
Dünya bütün katliamlardan beni sorumlu tuttu.
Çicekleri sevgi büyütmezmiş...
Bazı çiçekler vakti geldiğinde kurumalıdır.
Büyütmek, yeşertmek istediğin belki açmayı bile haketmiyordur. Verdiğin emeğin,değerin, sevgi sözlerinin, anlattığın sırların onu büyütmek yerine soldurmuştur. Belki de toprağı ,suyu ,baharı ora değildir.
Her çiçek açmazmış...
Çiçekleri sevgi büyütmezmiş ...
Her çiçek her bahçede yakışmazmış.
İnsan yeri geldiginde kuruyanı kopararak yerine yeni cicek ekmeli ,sevgiden ,vefadan ,emekten anlayan ,sevgi dilini bilen ,her gün kurumak için kurutmak icin yer arayan değil yeşertmeye gönlü olan çiçekler ekmeli. Bahçene yakışan, rengarenk mis kokulu çiçekler.
Çicekleri sevgi büyütmezmiş...
*Bana aittir "Hanne"
Ruhlarımızın oluşturduğu bir ütopyadayız.
Bu cennette, ikimiz, sadece ikimiz varız.
Baharın rengarenk açan tüm çiçekleri bir arada,
Etrafımızda, havada uçuşan dallar, kuru yapraklar var.
Güzelliğinle kaplı, aşkınla büyüleyen bir cennetteyiz.
Sen kraliçesin, bende şövalyeyim.
Yüzün bir sanat eserinin en güzel haliyken,
Ben çok sevdiğim cennetinde,
Sevi şiiri
Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran,sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili
Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak
Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kâh çocukça mavi,
“Bize çiçekleri sevdiğini söyleyen bir kadının, çiçekleri sulamayı unuttuğunu görürsek, onun çiçek sevgisine inanmayız. Sevgi, sevdiğimiz şeyin büyümesi ve yaşaması için gösterdiğimiz etken ilgidir. Bu etken ilgi yoksa sevgi de yoktur.”
Erich Fromm