...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını
yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var
göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İn-
cecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin.
Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir
keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce
bıçak
Okuduğum kitabın arasına ayraç koymak, yarına çıkmayı umut etmektir…”
-Umut, insanın yıkılan en son kalesidir.-
-İnsan dediğin, yaprak yaprak dökülen bir umut ağacıdır.-
İçi umut dolu olmayan,
Ya çöl ortasında fırtınaya yakalanır,
Ya da kış ortasında dımdızlak kalakalır.
Tekrar tekrar umutlanmak döngüsü insanoğlunun kaderidir.
Umudun tükenmesi, yaşama sevincinin bitmesi, ölümlerin en sessizidir.
.
-Umut, insanın yıkılan en son kalesidir.-
Ne uyur, ne yorulur, gezinip durur.
.
Düşünmek Yaşamın Pasını Silmektir, Tahsin Özmen
Dostoyevski İnsancıklar romanında ne kadar da heyecanlı, umut dolu, sevdiğiyle mektuplaşıyor, sevdigine kitaplar verip aliyor ama aradan 20 sene geçiyor Suç ve Ceza kitabında; karamsar, mutsuz ve en sonunda katil oluyor. Yaşadığımız değişimin bizi etkilediği kadarıyla varız aslında..
