o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
Aramıyorum gündüz şehrinin yolunu
Şüphesiz bir mezarın dibinde uyuyorum
İçimde bir cevher var ama korkudan
Bataklıkların dibinde saklıyorum
benim bu bunalmış kalbim ve ışığın yükü?
âh mezarın dibinde hayatın hayhuyu?
Sayfa 219
Ailesi olan bu adamı, bu suçluyu hapse atıyorsunuz. Cezaevinde hâlâ ailesi için çalışabilir. Ama bunu mezarın dibinde nasıl yapacak? Ve babalarını, yani ekmeklerini ellerinden aldığınız o küçük erkek ve kız çocukları içiniz ürpermeden düşünebiliyor musunuz? On beş yıl sonra bu ailenin erkek çocuklarını küreğe, kız çocuklarını bedenlerini satmaya mahkûm ettiğinizin farkında mısınız?
XXIVKitabı okudu
Ey sıkışmış kalbim,bu ışık yükü
Mezarın dibinde nedir bu hayatın gürültüsü?
Sanki bir mezarın dibinde sonsuzluk keşfediliyormuş gibi bir ölümlünün kolları arasında zamana dermansız gözlerle bakılır.
Mezar taşının kökeni de kötü ruhu yerin dibinde tutma arzusuna dayanıyor olabilir. Mezarın üstüne yas tutanlarca bırakılan çakıl taşları da aynı arzunun sembolleridir.
Sayfa 15Kitabı okudu
Üç duvarı insan, zemini toprak ve geri kalanı da taş olan bir hucredeydim artık. Bir toplu mezarın en dibinde...
Üç duvarı insan, zemini toprak ve geri kalanı da taş olan bir hücredeydim artık. Bir toplu mezarın en dibinde...
O insan enkazının altında sıkışıp kaldığımda 15 yaşındaydım. Geç de olsa, annemin istediği olmuştu. Diri diri gömülmüştüm.
Sayfa 193Kitabı okudu
Mezarlığın ortasında, bir sonraki ölüyü bekleyen birkaç metre derinliğinde bir çukur vardı; kuru toprakta açılan bu mezarın kenarları çok muntazamdı. Kolayca inip çıkılsın diye tahta bir merdiven koymuşlardı mezara. O sıcak günlerde, mezarlığa uğrayışlarımı alışkanlık haline getirmiştim; çukura iner, dibinde uzanıp yatardım. Toprak kuru ve dümdüz olur; güneş ışınları aşağıya kadar inmez, toprak kızdırmazdı. Yukarı bakınca dikdörtgen bir gökyüzünden ve geçip giden birkaç beyaz buluttan başka bir şey görmezdim, kulağıma hiçbir ses gelmez olurdu; bu yalnızlık bu özgürlük içinde saatlerce kalırdım.
Sayfa 77Kitabı okudu
