Dostoyevski 'nin istediği alev olarak kalmak, kendini yakmak, her gün kendini yok etmek, her gün yeniden oluşturmaktır; ebedi bir tekrar içinde, ama giderek artan bir güçle ve giderek arası açılan bir karşıtlık içinde. O hayata hakim olmak değil, onu hissetmek
ister. Efendi değil, kaderinin fanatik kölesi olmak ister. Ve ancak bu şekilde, "Tanrının hizmetkarı" olarak, bütün
teslim olmuşların en teslimi olan bu adam, bütün insanların en bilgilisi olabildi.