7 Mayıs Çarşamba, tükenmiş kelimeler ve metruk binalar üzerine.
Kitabın son sayfasına gelmişti. Birkaç kelimelik nefesti aldığı. Toprağında eğrilmiş beyaz sardunyası bir yaprak düşürüverdi masanın üzerine. İçini üşüten rahatsız edici gerginlikteki akşam serinliğinde buz gibi olmuş kahvesinden bir yudum aldı sitemkâr bir tavırla. Telaşlı ve sabırsız esen rüzgar yüzünü tatlı tatlı okşuyordu. Gözünün önüne düşen
Türk Edebiyatının En İyi 100 Romanı
Dün akşam Nahid Sırrı Örik'in Sultan Hamid Düşerken isimli kitabını okumaya başladım. Bu vesileyle size bir listeden bahsetmek istiyorum. Mutlaka bilenler vardır fakat bilmeyenler için de faydalı olabilir. 2017 yılında akademisyenler, yazarlar ve edebiyatçılardan oluşan bir ekiple Türk edebiyatının en iyi 100 romanı belirlenmiş. Biliyorum bu
Hepimiz bir şeyler bekliyoruz,
Sevmeyi sevilmeyi...
Mutlu olmayı, bir şeylerin sahibi olmayı.
Farkedilmeyi, iyileşmeyi, anlaşılmayı, bazen hak ettiklerimiz, bazen uzaktaki birini, bazen de hayallerimizde ki meçhul kişiyi...
Umut kırıntılarına tutunup kırık kanatlarla uçmayı... Bazen de kelebeğin yarını beklemesi gibi, umutsuzca bekliyoruz bir şeyleri.
Sonra ne mi oluyor ?
Hayaller gökyüzüne, hayatlar yeryüzüne gömülüyor ve yemyeşil bir dal kırılıyor insanın gönlünde. Sonra hiç bir rüzgar ilgilendirmez artık; olanı, olmayanı, olmakta olanı... Adı yaşamak, hayat işte
Bir ay parçası, bir gönül karası,
Sinemizde bir ukte yarası,
Kırık kalpler, kayıp yollar, zati muhterem hayeller, dertler, tasalar.
Bir fiil cümlesi hayatlar, esen estikçe soğuyan
ümitler yol tıkalı gönül kapalı umudu yitik
hayatlar...
Bak ne hâle koydu bu baht-ı siyah
Bahtiyâr olmak ne güç âlemde âh
Kırık hayatlar
Halit Ziya Uşaklıgil
Hepimiz birşeyler bekliyoruz ,
Sevmeyi, sevilmeyi...
Mutlu olmayı, birşeylerin sahibi olmayı,
Fark edilmeyi, iyileşmeyi, anlaşılmayı,
Bazen hakettiklerimizi, bazen uzaktaki
Birini, bazen hayallerimizdeki meçhul kişiyi
Umut kırıntılarına tutunup, kırık kanatlar ile uçmayı... Bazende kelebeğin yarını beklemesi gibi umutsuzca bekliyoruz birşeyleri sonra ne mi oluyor; Hayaller gökyüzüne, hayatlar yeryüzüne gömülüyor,
Ve yemyeşil bir dal kırılıyor, insanın gönlünde
Sonra hiçbir rüzgar ilgilendirmez artık, olanı
Olmayanı, olmakta olanı... Adı yaşamak hayat işte ...!
Hayat işte..!!
Bazı şehirler soğuk, bazı cümleler eksik bazı insanlar uzak.
Bazı hayatlar kayıp..!!
Bir yanımız hep kırık dökük
Virane,
Bir yanımız yarım yamalak, darmadağınık..!!
Neresinden tutarsan tut elinde kalıyor..!!
“Acılar çekiyoruz. Acılar nefretleri, nefretler yıkımları getiriyor; hayatlar tel tel dağılıyor, paramparça oluyor. Ama kimi zaman yaşanan bir felaket, büyük bir mutluluğun kaynağı olabiliyor. Bir çocuğun ağzından dökülen kırık dökük sözcükler mucizeye dönüşebiliyor. Yaşanan onca mağlubiyete rağmen…”
🎬 Yavuz Turgul, Gönül Yarası (2005)