Destanları ancak kahramanlar yazar. Çünkü onlar, vazifenin bittiği yerde, ölümü göze alarak çalışmaya devam ettikleri için birer kahraman olmuşlardır... Tıpkı "Çöl Kaplanı" Ömer Fahrettin Paşa gibi...
Ruhu şad, hatırası her dem taze olsun...
Kalbim dursun Necip... Bu bayrağın gölgesi altında kalbim çarpmayacaksa bırak dursun. Bu gözlerim al bayrağımı yıldızını ve hilalini görmeyecekse, bırak görmesin. Hele ellerime esaret kelepçesi takılacaksa, ayaklarıma prangalar vurulacaksa, şu bozguncuların eline geçeceksem bu vücudumun mevcudiyeti artık hiç önemli değil...
Sayfa 236Kitabı okudu
İnsan kendisinden kaçabilir miydi? İnsan gölgesinden korkar mıydı? Gölgesinden sıyrılmak ister miydi?
Sayfa 216Kitabı okudu
Eğer boşaltacaksanız, Medine'ye başka bir kumandan gönderiniz. Medine kalesinden al sancağı bana kendi elimle indirtemezsiniz.
Sayfa 231Kitabı okudu
-Böyledir işte. Düştün mü, düşmanın çok olur.
- Dostun da az olur.
Sayfa 215Kitabı okudu
Ya Resulallah biz seni bırakmayız!
Sayfa 212Kitabı okudu
Bunca ışığa rağmen benim içimde en koyu karanlıklar hüküm sürüyor. Karanlıklar içinde boğuluyorum.
Sayfa 208Kitabı okudu
Sözün bittiği yerde büyük bir sessizlik başlar.
Sayfa 200Kitabı okudu
Sevgili, sevenin kendisinden başka her şeyden vazgeçmiş görmek istermiş.
Sayfa 197Kitabı okudu
Bedenin en ağırını hep canlarımızla biz ödemedik mi? Kâh dağlarda, kâh ovalarda, kâh da çöllerde. Bayrağımız altında, bu şehit kanı düşen her yerde biz ödemedik mi? Gene öderiz!
Sayfa 153Kitabı okudu