Tragedya insanı derinlemesine ele alır ve daha önce de belirttiğim gibi tiz bir gerilim içinde, çığlık gibi, yaşamı yansılar; insanın çevresiyle çatışmasını gösterirken ona kendi gerçeklerini de öğretir. Tragedyanın sonunda maddi ya da manevi bir yok oluş yeralır.
Tiyatro, asla ölmediği için değil, sürekli yeniden doğduğu için ölümsüzdür.
Hiçbir oyun oyuncusuz hayat bulamaz, tasarımcısız renklenmez, yönetmensiz ortaya çıkarılmaz. Tüm bu sanatçıların çabası da kendilerini seyirciye beğendirmek içindir. Seyirci olmazsa, alkışlanamazlar, daha da önemlisi seyircisiz aç kalırlar. Seyirci, en kesin yargıçtır, onun verdiği karar değişmez. Seyirci bir oyunu bir anda göklere çıkarabilir ya da yerin dibine batırabilir. O, tiyatronun yazgısını elinde tutan bir güçtür.
Tiyatro, insanın acı ve mutlu yanlarıyla kendini anlamasını, tartmasını sağlar.
Tarih ne olduğunu, dram sanatı ise ne olabileceğini gösterir; çünkü tarih belli olan gerçek, dram sanatı ise evrensel gerçekle ilgilenir.
Sahne bir sanat yoludur; yaşamın özünü yansıtır.
Sanatçı; karakterlerinin ya da bu karakterlerin söylediklerinin yargıcı değildir, yalnızca nesnel bir gözlemcidir. Onlar üzerinde yargıyı verecek olanlar okuyucular ya da seyircilerdir.
Tiyatro, seyircisine, kendi yaşantısından bilmediği şeyleri, yani daha çok bilmekten kaçındığı gerçekleri göstermekle yükümlüdür.
-Hans Schweikart
Sanat, insanın dünyayı tanıyıp değiştirebilmesi için gereklidir
Tarihteki büyük oyun yazarları arasında, Anton Çehov, en ince, en zor, en gizli kalmış olandır. Çehov'un sanatına dıştan bakıldığında, onun dingin, kıpırtısız bir göl olduğu izlenimi uyanabilir; oysa o coşkuludur, başkaldırısında kesindir ve etkisi derinlerden başlayarak su yüzüne çıkan bir volkanı andırır.
Sanatçıyı yaralayan esas eleştiri, gereğinden çok övgü düzen, abartılı, öznel duyguların yönlendirildiği yazılardır.
Başlangıç, herhangi bir şeyin zorunlu sonucu olmayabilir; ama ondan sonra mutlaka zorunlu bir şey gelir.
Eleştirmenin kendi beğenisini ortaya koyma hakkı vardır. Buna kimse karışamaz; çünkü onun beğenisi birikimlerinin ve deneyimlerinin toplamıdır.
Büyük kahramanlar yok artık; bugünün trajik kahramanları adsızdır. Bir işçinin, bir odacının, bir polisin durumları bugünün dünyasını daha iyi yansıtır.