“Eve yaklaşınca örselenmiş olan başımı okşadım. Sırtımı sıvazladım. Buradayım, dedim kendime yavaşça. Sen önemlisin, dedim.”
İnsanda yol almak yolun azim kısmı..
Bir de romanı derinlemesine inceleyenler var, acayip bir olay: )
Roman okurken olayı izlemeye sonunu anlamaya çalışanlar bir de anlatımın büyüsüne kapılıp gitmeye, kelimelerin tadını çıkarmaya çalışanlar var. Ezeli bir ikilik.
Daha önce bütün anlatılanlar toz kaldıran onlarca kelimeydi sadece.
Mültecilerin bir de bu tarafı var
Onlar artık vatandaşlıktan çıkarılmış, hiçbir ülkenin kabul etmediği görünmez insanlar. Geçici kimlik dışında yeryüzünde hiçbir hukuka bağlı olmadan, varlıkları kayıt altına alınmadan yaşayan yüzer gezerler.
Anlamaya azmetmiş insanların varlığıyla kuşatılmaktan daha güzel bir şey yok sanki hayatta.
Göğe Bakma Durağı şiiri boşuna yazılmadı, biraz duraklamadan bir şey göremez insan diye düşündü.
Güneş, en iyi devrilip giderken varlığını duyurur.
Kız ve erkek çocukların oyuncaklarını ayırırken yan sıralara da sıçrayan küçük bir tartışma açılmış; ne yani kızlar kamyonla oynayamaz mı, erkeklerde kucağına plastik bebeği alıp bir bebekle nasıl ilgileneceğini, onu nasıl tutması gerektiğini öğrense fena mı.
Bir dönemin büyük problemi başörtülü kadınlar!
Duvar olmuş kapılar, kafasını öte yana çevirmiş nüfuzlu dindarlar, benimle görünmen istikbalimizi yakar diyen kocalar, sonu gelmez kayıplar.