Eninde sonunda hangi duygu olursa olsun, çekip gidiyordu.
Sayfa 89Kitabı okudu
Annemin bana verdiği belki de en iyi hediye, hakikatti.
Anne babamızın, ailemizin, öğretmenlerimizin, patronlarımızın ya da kültürümüzün bize kurduğu trene atlarız ve gideriz, gideriz, hızlanırız, bize hayranlık ve kıskançlıkla bakan insanlara el sallarız. Ne var ki nadiren durup şunu sorarız: “Ben bu yolculukta kimim?” Ya da Amerikan yerli halkının söylediği gibi; Ben en son ne zaman hayatımın dansını ettim? Ben en son ne zaman hayatımın şarkısını söyledim?
Biz hep kendi taşıyamadığımız hikayemizi taşıyabilenlere, kendimizde henüz geliştiremediğimiz ya da itiraf veya ifade edemediğimiz bir karakter özelliğine, güçlü yana ya da tercih alanına sahip kişilere çekiliriz.
Gerçek anlamda mutlu olmanın ne demek olduğunu keşfettim. Kendi güzelliğini fark ettim -başından beri zaten orada olduğunu. Dehşetime göğüs gerdim ve bana dehşet veren kişiye bile anlayış ve şefkat duyabileceğimi anladım. Ben ki, her zaman savaşan tarafı tutmuşumdur, güzelliği ve teslim olmanın gücünü öğrendim.
Kimilerimizin hoş giysiler, iyi bir eğitim ve zarif konuşmaların ardına saklanma lüksü vardır. Ayrıcalık, ayrıcalığı korur (ya da tam tersi, yoksulluk, savunmasız bırakır.)
Sayfa 100Kitabı okudu
Başarının tacı kafama takıldığı anda, ayağıma da prangalar vurulmuştu.
ıraklı anne babalar, bir çok başka anne baba gibi çocuklarına, "üzülme canım, korkacak bir şey yok." deme lüksüne sahip olmadılar hiç. annem her ne kadar istese de, gerçekleri anlatmakla tehlikeli oldukları için onları benden saklamak arasında sıkışıp kaldı.
hayat devam ediyor. hayatı durduramazsın, savaş için bile olsa.
Sayfa 39
Biz ihtiyacımız olan insanlara sesleniriz. Belki siz de belli bir arkadaşınıza ya da bir ilişkinize derin bir minnetle, huşu içinde bakmış ya da nasıl böyle bir insanı sevebildiğinizi, onların dünyasına karışabildiğinizi merak etmişsinizdir. İşte onlar sizin için bir hikaye taşıyorlardı, siz de onlar için…