prens andrey insanların büyük bir bölümünü aşağılık, önemsiz yaratıklar olarak görüyor, ulaşmaya çalıştığı mükemmelliğe uygun canlı bir örneği bulmayı öyle çok istiyordu ki…
görünürde eskisi gibi yaşamaya devam etse de iç dünyasında yeni bir hayata başlamıştı.
cepheden her zamanki gibi uydurma ve bu yüzden farklı farklı yorumlara açık, çelişkili haberler geliyordu.
mutluluğun kaynağı dışarıda değil içimizdedir.
kendi içindeki ve çevresindeki her şey ona karmakarışık , anlamsız ve tiksindirici geliyordu. ama piyer çevresindeki her şeyden duyduğu bu tiksintiden rahatsız edici bir zevk de alıyordu.
mutluluk dakikalarının peşinden koş, kendini sevmek sevilmek için zorla. dünyadaki tek gerçek bu, gerisi anlamsız.
saray ve kişisel nedenler yüzünden gerçekten on binlerce insanın hayatının ve benim, benim hayatımın tehlikeye atılması mı gerekiyor?
savaş ne korkunç şey ne korkunç şey !