Seni bir şebnem gibi serinletseydi gönül!
Neden bir sabah kadar ömrüm uzun olmasın?
Çapkın! Niye senin o dudakların gülüyor?
Niye güllerin boynu önünde bükülüyor?
Niye benim içimden kopuyor bu acı ses?
Bu ilkbahar sabahı, uyuyor daha herkes,
Niçin bahçeye indin, serin, üşüyeceksin ...
Yazık! Bu sabah sen de açılmış bir çiçeksin.
Hangi yaramaz aşık sana gönlünü açtı,
Kimdi, onu koynuna çekiyordun ki kaçtı?
MAYIS SABAHI
ince dallar tutuyor saçının her telini,
Dikenler yalvararak öpüyor ellerini;
Bu rüzgarlı sabahta ne var bilmem bahçede,
...
Dağıt artık sevgilim, alnındaki kederi,
lklimlerirnizi ve hakikati unutup
Düşün yalnız tükenmez bir bahar olan yeri,
Yaz ve kuşları çeken cenubu düşün, cenup ... "
Dinler suda yıkanan genç kızların sesini,
Uyuyan sazlıkları deler çapkın timsahlar.
Ve gözlerini olgun menekşe rengi süsler.
Dağılan saçlarını parmaklarınla tara,
Savur billur sesini uğuldayan rüzgara,
Hadi kalkıp seninle uzaklara gidelim,
Sıcak göğsünde başım, avuçlarında elim.
Gönül, sen de kaygısız, bu kuşlara benzersin
Niye diyorlar bana: Ne kadar solgun yüzün?
Ben de aşinasıyım, bende de bir eşi var
Onun aşinaları olan her bir kederin.
Annemin de ellerinden öperim..
Anneler beşikten der çocuğuna:
- Acını görmesin gözüm alemde,
Teselli demeksin bana son demde.