İnsan, mutluluğu ancak kendi eliyle yakalardı.
Sayfa 115Kitabı okudu
İnsan, hayatının bomboş olduğunu görüverir ömrünün bir çağında. Değer verdiğı ne varsa hepsi yıkılmıştır. Onların anlamı, değeri olmadığı zamanla anlaşılır. İnsan bunca zamanı niye ziyan ettiğini anlamaya çalışır.
Sayfa 115Kitabı okudu
Çıkmaz bir yolun sonuçsuz olduğunu bile bile, o yolda yürüyorlardı. Elde değildi aksini yapmak.
Sayfa 130Kitabı okudu
Zorlanırsa, güzel olan, anlamlı olan ne varsa yitip giderdi!
Sayfa 136Kitabı okudu
Kişinin tam mutluluğa ermesine engel olan bir şeyler vardı hayatta. Ama insanoğlu bunları önceden göremez, bilemezdi. Bilse de görse de hareketlerini durduramaz, değiştiremezdi. İnsan, çoğu zaman bile bile yanlış adımlar atardı. Boşluğa, çıkmaza doğru yürürdü. Bunda kimsenin suçu yoktu. Vardı belkide... O da insan olmaktı.
Sayfa 138Kitabı okudu
İçinden geçen fırtınalardan haberleri bile yoktu. Yıkılıp kurulan, gene yıkılan dünyaların farkında bile değillerdi.
Sayfa 141Kitabı okudu
Kişi kendini bile tanıyamazdı. Anlayamazdı, insanoğlu, hele çağımızın insanı sorumsuzbir yaratıktı.
Sayfa 141Kitabı okudu
Hayatın üzerinde fazla düşünmeye gelmezdi. Hele büyütmeye hiç...
Sayfa 142Kitabı okudu
Aşk, bir insanın ötekini istemesi, ona hayran olması, onu arzulaması mıdır?
Sayfa 119Kitabı okudu
Yeryüzünde mutluluk da başkalarının felaketi, acısı üzerine kurulabilirdi ancak.
Sayfa 116Kitabı okudu