Kimi zaman başını kaldırıp gökyüzüne bakmayı sakın unutma, olur mu?
Çünkü orada, bulutların arasında süzülüp geçmekte olan uçakların izinde Hezarfen' in öyküsüyle karşılayacaksın.
Birbirleriyle yarışan kırlangıçların sevimli çığlıkları, yine ondan haber taşıyacak sana.
"Aştın Hezarfen! Uçarak Boğaz' ı aştın ama biliyor musun ki çizmeyi de aştın.
Ak köpükleriyle sanki kendini selamlamaktaymış mavi deniz, "haydi yolun açık olsun bakalım kuş adam" diye sesleniyormuş ona dalgalar.
Her yazarın yüreğinde taşıdığı o gizli çarpıntıdan payını almalısın ahbap. İçimizdeki Balzac'ların hizmetkârlarıyız bizler.
Ah, bunu söylerken bile böbürlendin işte. Bunu söylerken bile bir arka fotoğrafına yakışacak pozla gülümsedin. Oysa yalnızsın. Bir uçurumdan hızla kayıyorsun. Aklın üstüne devrileceğin dikenlerde degil, elinden son anda kurtulan çiçeklerde. Ne peki bu? Doymak bilmezliğin utancını yazının karanlık koridorlarına istifleyerek daha ne kadar gizlenebilirsin? Kim sana daha fazla tahammül edebilir? Kendine bile yabancılaşmaya başlamıyor musun?
Sayfa 50Kitabı okudu
İhtiyarlık sevginin giderek azalmasıyla başlıyor.
Sayfa 133Kitabı okudu
Hayat bir noktadan sonra çok da başına buyruk davranışları kabullenmiyor.
Sayfa 125Kitabı okudu
Dostluğun ötesine geçen her türden birliktelikte uzlaşmayı ortadan kaldıracak bir tehdit gizlidir.
Sayfa 115Kitabı okudu
Unutmaktır sanatın özü. İnsan güzelin farkında olan yaratıktır; dahası güzeli korumak, yaşatmak ister. Sanat buradan vücut bulmuş. Önce yaratmış, sonra yaratısını canlı tutmak için belgelemiş insanoğlu. Belleğin ihanetine borçluyuz sanatın gücünü.
Sayfa 113Kitabı okudu
Yaşlanmak bir şeyleri yitirmeye başlamanızdır.
Sayfa 107Kitabı okudu
Sözcükler hayata tutunma araçlarımız.
Sayfa 91Kitabı okudu