"Kendini hiç tartmayan biri, insanlığında neyin eksik, neyin fazla olduğunu nereden bilsin?"
Gökhan Özcan
"Değişen bir şey yok dedi meczup, iki melek yine iki omzunda!"
Gökhan Özcan
"Bizim sıkıntımız, neyi yanlış yaptığımızı bilmiyor oluşumuz değil,
Yanlışlarımıza, zamanla alışıyor olmamız..."
Gökhan Özcan
"İnsan, bu dünyada neyi aradığını keşfettiğini sandığı anda kaybediyor, çoğu kez varlık bilgisini.
İnsanın arayarak bulabileceği tek bir gerçek var aslında: Hayatın kaynağının kendisi olmadığı..."
Gökhan Özcan
İnsan azala azala büyüyor. Farkına vardığımız yanılgılar kadar hiçbir şey büyütmüyor aslında bizi..!
Gökhan Özcan
"Açılır mı diye merak edeceğine" dedi meczup, "sana kapıyı çaldıran kim, onu sor!"
Gökhan Özcan
Güzel ve anlamlı dua
Eskiler biri kendilerine bir güzellik yaptığında teşekkür babında “eksik olma” derlerdi. Bunun ne kadar derin bir temenni, bir niyaz olduğu üzerinde düşünelim mi biraz?
“Şu süzülen toz zerresini görüyor musun” dedi meczup, “onun kitapta yeri var, senin nasıl olmasın!”
Gökhan Özcan
Eskiler biri kendilerine bir güzellik yaptığında teşekkür babında “eksik olma” derlerdi. Bunun ne kadar derin bir temenni, bir niyaz olduğu üzerinde düşünelim mi biraz?
“Şu süzülen toz zerresini görüyor musun” dedi meczup, “onun kitapta yeri var, senin nasıl olmasın!”
Gökhan Özcan
İnsan, diyorum; öyle durduk yere soğumuyor hayattan ve insandan.
Susuyor ve sustukça biriktiriyor ve sonra ya içindekileri haykırıyor ya da sessizce uzaklaşıyor…
Herkesten ve her şeyden…
Gökhan Özcan
Canı sıkılmaktan alıkoymak gayreti, ki gafleti de denebilirdi buna, insanın kendini dünyaya râm etme gayretidir esasen.
Son nefeste bütün önceki nefeslerimizin bakiyesi düşer önümüze. Ya bütün nefeslerimiz boyu özlediğimiz öte âlemle nâmütenâhi bir vuslat yaşarız. Ya yatırımı ömür boyu sürmüş olsa da tedavülü o anda bitmiş dünya hisseleriyle oracıkta kalakalırız. Bundan öte sıkıntı yoktur dünyada “can sıkıntısı” üzre olanlara…
Heyhat ki dünyanın bittiği yerde kaçınılmaz sıkıntının hükümranlığı başlayacaktır o ana kadar can sıkıntılarından fellik fellik kaçmayı başaranlara…
İyi insana meselesi olan insan derdik eskiden. Meselesi olan insan ne ola? Meselesi olan insan, gönlüne mukayyet olacak büyüklükte derdi olan insandır.
Dert nedir? Dert, gönlü sızlatan şeydir? Gönül sızlaması nedir? Her bir şeyin insan olmamaya kurgulandığı bir yer ve zamanda insan kalmanın teminatı, sağlamasıdır.
Ne ki canımızı sıkıyor, o bizim dostumuzdur. Ne ki kafamızı yoruyor, o bizim azığımızdır. Ne ki mahzun ediyor bizi, gönül şenliğimizdir.
Ne ki uykularımızı kaçırıyor, kaygımız, endişemiz, kalp güvencemizdir.
Eğlenmeye gelmedik ki biz dünyaya, hayr ile tamam eylenmeye geldik. Söylenmeye değil, sükûn ile arlanmaya geldik. Sürtüne sürtüne eşyaya, dümdüz olmaya geldik. O halde derdimiz meşakkatimiz, meşakkatimiz hakikatimizdir bizim. Derdimizden ayrı düşmek, kendimizden ayrı düşmektir. Derdimizden kaçmak, kendimizden kaçmaktır.
O dert ki canımızı sıkar, sımsıkı sıkar. O can sıkıntısı ki, bizi sımsıkı hakikatte tutar.
Gökhan Özcan
Gazze direniyor, ya biz...
Aslında sesimizi kesip suçumuzu itiraf etmemiz, nedametle boyun bükmemiz gereken bir durumdayız. Kurduğumuz her cümle sanki dönüp önce bizim yakamıza yapışıyor, insanlığımızı şöyle adamakıllı bir silkeliyor gibi geliyor bana.
Gökhan Özcan