Biz erik ağacının üstündeydik o sırada. Ben ve İnci. Hangimiz üst dala yetişecektik?
Ama bir gün beklenen yaz gelecek. Güneşi güneş olan rüzgarı rüzgar, mutluluğu mutluluk, sevinci sevinç olan.
Mehmet Kemal'in dediği gibi: Ankara nire, Zara nire. Dayanmak marifet, dayan bre.
Ben de sonra anladım "kalabalıktan biri" olduğumu, herkesin öyle olduğunu...
Hayır, bu ruh halini yalnız ben duydum, yalnız ben yaşadım. Şairler bilmediler, duymadılar bunu. Yalan bütün yazılan mısralar.
Demek yaşam, yılların çokluğu ile değil, yaşamanın anlamına ya da anlamsızlığına varmakla ölçülmeli...
Gelişmeye pek de niyeti olmayan toplumlarda...
Yer değiştirmekle, bir anlığına başka katına kat çıkmakla, kendi gibi olanlara tepeden bakmakla mutlu olan nice nice insan vardı yeryüzünde, özellikle az gelişmiş toplumlarda...
Yalnızken başka biriyiz. Kalabalıkta, insanların yanında ise başka biri. Gerçek kimliğimizi böyle bir gece yarısı, bir sabaha karşı buluveriyoruz. Öylesine, birdenbire, habersizce...
İnsan yığınlarının davranışında pek az erdem vardır.