Tüketmeye çok meraklıdır insan, başta kendini sonra verilen nimetleri hatta aşkı bile tüketir. Ona aşık bir kalbi bile tüketir, ona bahşedilen bu zenginliğin farkında bile değildir. Öylesine savurur bir başka söze...
Sözleri de tüketir insan zamanla oysa ben üreten insanları hep sevdim. Onlardan aldığım enerji hiçbir canlıda bulamadım. Bir domates üretin, bir aşk üretin, bir fikir üretin...
Üretmenin sonunda gözlerinizde oluşan ışığı görmek tüm yaşamı güzelleştiriyor. Mucize sizsiniz. Arkanıza önünüze bakmayın. Ellerinize bakın. Ve iyikisiniz.
Değerinizi bilmeyen insanlar için boşa mücadele etmeyin
Can yücel ve ekliyor
Onları layık olduğu insanlara bırakın ve sakın arkanıza bile
Bakmayın .🥀🌹
Affedin ve unutun... Arkanıza bile bakmayın..
Affetmek ve unutmak.
Benim nazarımda okurken bile insanın içini daraltan iki kelime. O kadar zor ki bunları başarmak. Sürekli beyninde asla unutma! Asla affetme! diyen sesi susturmaya çalışmak. Ama öyle değil, öyle olmamalı hem affetmeli hem de unutmalı. Zaten unutmayan bir Allah'ın var. İnsan affettiği kadar özgür, unuttuğu kadar mutlu bu hayatta. Kısacık olan bu ömürde ne birileri için üzülmeye ne de birilerini üzmeye değer. Hayatımız o bana bunu dedi, şu bana bunu yaptılarla çarçur edilecek kadar değersiz ve kıymetsiz değil. “Nefret ve öfke yalnızca insanın kalbini yorar.”
aradığım özellik tam olarak budur.
Size bebek gibi davranmayan insanı çıkarın hayatınızdan, arkanıza bile bakmayın.
Arkanıza bile bakmayın derim..
Kendini sevmeyen bir insanı severseniz mutsuzluğunu ve sevgisizliğini size de bulaştırır. Siz birini seviyorum zannederken, hayatınızın mahvına gönül bağlarsınız. O yüzden bence, kendini sevmeyen insandan fersah fersah kaçmak gerekiyor.
Değerinizi bilmeyen insanlar için mücadele etmeyin. Onları layık oldukları insanlara bırakın ve sakın arkanıza bile bakmayın.
Can Yücel