Aşk

Aşk kolay göründü ilkin ama,
ne güçlükler çıkmadı ki sonra.
Umut içindeydi aşıklar
sabâ dağıtacak sevgilinin zülfünü,
getirecek misk kokusunu diye.

Hafız Şirazi

"Kimi zaman tüm şartlar uygundur ama yine de hiç sevil-e-memişsinizdir. Belki çevrenizce ve ailenizce çok sevilen bir tipsinizdir ama hiçbir zaman bir kalp sizin için atmamıştır. Bunun getirdiği öz güven eksikliği, ben nerede yanlış yapıyorum sorusu, karakterinizden, güzelliğinizden, aklınızdan şüphe etmeye başlama ve belki de en fenası "Ulan ben sevilmeyi hak etmiyor muyum?" sorusudur. Çünkü etrafınıza bir bakarsınız el üstünde tutulan, sevildiği ve bunu bildiği için şımarıklık yapan kızlarla doludur. Kıymet bilmezler, bok püsürük sorunlar çıkartırlar gelip bir de bunlarla beyninizi sikerler, olmadı sizi de 3. piç olmak üzere dışarıya davet ederler ve onların görgüsüz aşklarına maruz kalırsınız. Neyse esas meselemize dönelim dedikodu yapmayacağım. Bu kızlar hep platonik aşklarla sınırlı kalmıştır bu yüzden, delice platonik...Sonra belki birisi ilgilenmeye başlar. Bu birazcıcık ilgi bile yeterlidir bu kızlar için. Onlar için deli divane olurlar, şair olurlar, aşık olurlar, leylâ olurlar, 5 yaşındaki kız çocuğuna dönerler "beni sevsin" diye. Hele bir de bu platoniğin gelgitleri varsa kızımız bir yıkıma doğru sürüklenir. Zaman geçer, hiçbir aşk öldürmez, ben zaten sevilmemeye alışkınım diyerek tekrar ayağa kalkabilir bu kızımız güçlüdür çünkü kendi başına yetmeyi öğrenmiştir. Hani tek başına dağları delen kızımız vardır ya işte ta kendisi! Halâ umut etmeye devam eder, bulacağım oğlum bir gün seni der. Sonra bir gün çat diye biri çıkar karşına tabi kızımız şok! Neredeydin diye sorar, ulan yoksa ben de mi sevil-e-bileceğim artık diye sorar, şaşırır, bocalar, inanamaz, her zaman şüphe duyar nereden bilsin bugüne kadar hiç sevilmemiş ki hep ispat ister, emin olmak, güven-ebil-mek ister, 5 yaşındaki bir kız çocuğuna döner "yeter ki sevsin beni" der etrafında pervane olur, onu mutlu etmeye sanki ödüllendirmeye çalışır çünkü kendisini seven biri vardır türlü şeyler yapar onun için, kedi gibidir "sev beni, sev beni" diye dolaşır, üzmez, kızmaz, her zaman uyumludur, geyşaya döner, kendisini ona adar, en küçük şeylerden bile inandırmaya çalışır kendini, "evet lütfen inan bu sefer seviliyorsun bak, sen de sevilebiliyorsun" der kendi kendine ama o lanet şüphe beynini kemirir: Ya o da sevmiyorsa beni? Gelip geçiciyse? Ya yarı yolda bırakırsa? Ya bunlar bir yalansa? Ya bütün hepsi bir rüyaysa?... Ve bu hiç sevilmeyen kızımız bir gün yine duyar o acı sözü "Üzgünüm, seni sevmiyorum..." Kızımız güçlü tabi, durur mu yapıştırmış cevabı "Eyvallah..." ve demiş ki içinden "Biliyordum..." 

Velhasıl böyle ya da bunun gibi bir sürü acı tecrübeler yaşamıştır bu hiç sevilmeyen kadın. Ve bu yaşadıkları maalesef onu sıradan bir kadın olmaktan çıkarmıştır. Kendi başlarına var olmayı öğrenmişlerdir, asla prenses olamayacağını da kabullenir, kavanoz kapağını açmanın pratik yolunu bulur, lambayı değiştirir, ağır poşetleri ve bavulları taşıyabilir, tek başına eğlenmeye çıkabilir, kendisini nasıl koruması gerektiğini öğrenir, kısacası aslında hiçbir şekilde bir erkeğe muhtaç olmadığını öğrenir. Öğrenir öğrenmesine de hani birazcık da sevilseydim, ben de yaşasaydım en azından bir kere diye düşünür, ister ancak bir ümidi de kalmamıştır artık. Kabullenmiştir; kendisinin sevil-e-meyen insanlar kategorisinde olduğunu. Amaaan der ailem olsun çevrem olsun iyi, sağlıklı, mutlu olsunlar bana yeter der, ne yapalım yani her insan çift falan yaratılmamış demek ki der ya da belki benim ruh eşim bir kedidir der ve ileride alır kedisini, yerleşir bodruma orada yaşar, ölür gider. Dünyanın sonu değil ya, değil mi?"

https://eksisozluk.com/entry/81519483

Okyanus gözlerindi ben ise şaşkın bir balık... Rüzgar nefesini ben ise sararmış bir yaprak... Yağmur ellerindi ben ise üşüyen bir gece... Ben senin var edilebilme sebebindim...sen ise Kalu bela'dan ruhuma düşen aşk cemresi ...
#Gölge'm düştü Gece'ye