SEVDAMIZI ANLATIR AŞIKLAR
Arus-ı cihanda sensiz geçen günlerde
Kana kana hamri içerim vazgeçemiyorum senden
Kalbimi kandıyor hilalebrular sevginin rengi Aşk-ı eflatuni benim dağ lalelimsin ekmeğiyle suyuyla efendi erenler şahı mecnun esmaya uğramış ne kötü
Ne zaman sînede bir ateş-i süzân tutuşur
Biliniz el ele şol cân ile cânân tutuşur
Nazarın feyzini zahid ne bilir buzdan adam
De ki gelsin hele bir göz göze el-ân tutuşur
Yüceden kalbe çakar yıldırım aşktır adı aşk
Külüdür savrulur aklın ve de iz'ân tutuşur
Bu muhabbette seven kim sevilen kim ne gerek
İkilik bahsine bir ahmak u nâdân tutuşur
O kapanmaz yaradan hastaya söz açma aman
Hele Mecnun'la konuş Leyli'yi bir ân tutuşur
Nice bin derd ile dağlandığım arz eyleyeyim
Tepeden inse yanık gönlüme dermân tutuşur
Bu ne hınçtır bu ne kindir bana ey baht-ı siyah
Nitekim böyle kıran kavgaya düşman tutuşur
Sayfa 35Kitabı okuyor
Dert, Hasret, Çile...
Ervah-ı ezelde Levh-i Kalemde
Bu benim bahtımı kara yazmışlar
Bilirim güldürmez devri âlemde
Bir günümü yüzbin zara yazmışlar
Ârif bilir aşk ehlinin halini
Kaldırır gönlünden kıylü kâlini
Herkes dosta yazmış arzu halini
Leylî zülfün sihr-i gamzen ‘akl u cânum aldılar.
Eyleyüb Mecnûn beni sahrâ-yı ‘aşka saldılar.
Sultan 2.Selim Han - Selimi
Gece renkli zülfün ve bakışının sihri aklımı ve canımı aldılar.
Beni Mecnun eyleyip aşk çöllerine saldılar.
lşık ki tek kaynaktan dağılır, ışığa yakın olan aydınlık, uzakta kalan karanlıktır. Her şeyin O'ndan olması, ve ışığın tek kaynaktan dağılıyor olması O'ndan başkasının bilinme ve sevilme ihtimalini tümden yok eder.
Kimi zaman sevdiğimizin ne olduğunu bilmeden severiz. Ve insan henüz neyi sevdiğini bilmediği böyle zamanlarda
O' ndan başkasını sevdiğini zannedebilir: Bir çiçeği, bir kuşu, denizi, yağmuru, gökyüzünü, yazıyı, yazıyı yazanı, kalemi tutanı, bir yaratılmışı hasılı,
Söz gelimi Leylâ Mecnun'u, Şirin Ferhâd'ı, Züleyha Yūsuf'u sevdiğini zannedebilir. Oysa sevmek, en fazla, neyi sevdiğini fark etmek demektir ve seven biraz da neyi sevdiğini bilendir. Çünkü ışığın kaynağı tektir ve kim aydınlığının kendinden menkul olduğunu iddia edebilir? Her aşk O'na çıkar sonunda, O'ndan başkasını sevmek imkânsız gibidir. Seven neyi sevdiğini bilse de bu böyledir, bilmese de bu böyledir. Bu yüzden değil mi ki kendini kaybetmek gibi görünen aşk, aslında kendini bilmek istese de insan O'ndan özgeyi sevme şansı yok. Şans sözcüğü yok lügatlarde bundan böyle, O'ndan özgeyi sevme ihtimali yok. Ve neyi sevdiğini bilenle bilmeyen arasındaki fark sadece bilmenin bilincinden ibaret.
