Aşkolsun ne zaman
Sayfa 96Kitabı okuyor
İçimdeki aşk ne kadar taşkın da olsa,
Gözümde damlasını görene aşkolsun!
Belki de ilginç gelmiyorsun çocuklarına.
DOSBERGEN:Bugünün gençliğine
akıl erdirene aşkolsun. Her şeyden anlarlar, bilmedikleri şey yoktur. İki çift laf söylemeyegör, 'Akıl öğrettiğin yeter! ' deyip işin içinden çıkıyorlar. Bizden bıktıkları belli.
ALMAGÜL: Nedenini düşündün mü hiç? Belki de ilginç gelmiyorsun çocuklarına. Onlardan alıp verebileceğin bir şeyin kalmamış. İlgilerini çekecek bilgi verebiliyor musun onlara?
Sayfa 33Kitabı okudu
Türk Gibi Müslüman!
Fransa dönüşü yine Aachen'da Evren Karadayı'ya
uğradım, artık ramazan bitmişti. Bayram namazını Bilâl
Câmii'nde kıldım. Namazdan sonra bu câmiin alt katındaki
yemek salonunda çay içiyorduk. Masamdaki arkadaşlarla
tanışırken, birisinin Sivaslı, diğerinin Konyalı ilh.. olduğunu
söylemelerine mukabil gayet fasih Türkçe konuşan biri de:
«—Ben almanım!..» demez mi?! Doğrusu inanılır gibi
değildi. O'na ismini sordum:
«- Ahmed Schimide!..» dedi.
«- Aşkolsun!. Ne kadar güzel Türkçe konuşuyorsunuz!..
Söylememiş olsaydınız, ben sizin Türkçe'yi sonradan
öğrenmiş bir insan olduğunuza asla ihtimal veremezdim!.» deyince muhatabım kulağıma eğilip:
«- Kadir Bey, ben türk gibi müslümanım!..» dedi. Hayretim daha ziyade arttı.
«- Bu da ne demek?! Türk gibi müslüman olmanın alâmet- i
lârikası ne?!» diye sordum. Salonda her kavimden müslümanların duymasını istemiyordu. Yine kulağıma eğilerek:
«- Türk gibi müslüman olmanın alâmet-i fârikası «edebli»
ve «cesur» olmaktır!..» dedi.
«- Hariçten gelip müslüman olabilmiş, bu yüce dinin hakikatine nüfuz peydah edebilmişsin!. Buna ilâveten bir de
böyle incelikleri kavramışsın!.. Bravo!..» dedim.
"Aşkolsun" sözü sufilerin birbirlerine söyledikleri bir sözdür.
Günümüzde her ne kadar sitem etmek amacıyla kullanıyor olsak da,
Sufiler birbirlerine aşk dilerler.
"Hayatında aşk olsun" derler.
Zamanla kısaca " aşkolsun" demeye dönmüştür dilleri...
Peki o halde Hayatınız aşkolsun :)
Korkunç bir dünyanın korkulu bir evresinde yaşıyoruz, gözlerimize bakan insanlar korkuyor,
korkuyoruz. Konuşmaktan korkuyoruz, elimizdekileri kaybetmekten, görüşlerimizi söylemekten,
harekete geçip iyi şeyler yapmaktan korkuyoruz. Korkularımızı yenip, gücümüzü birleştiremeyecek kadar sefil varlıklarız artık. Boy boy dikilen apartmanlar gibiyiz artık. Yan yana, dimdik, ama
birbirimizi bütünleyemiyoruz, kucaklayamıyoruz.
Sorun da burada başlıyor, yaşadığımız yeri değiştirmek, güzelleştirmek, insanları anlamak, konuşmak, empati kurmak yerine, yaşadığımız yerden kaçıyoruz. O içteki korku yüzünden her şeyden
uzaklaşıyoruz. Sevgiden, sevgiye adanmış her şeyden.
Hem daha önemli sorunlarımız var artık, çok para kazanma, daha iyi yerlere gelme, ezerek yükselme, düşünmeyerek üste çıkma, çevremizdekileri unutma. Herkes kendi uğraşısının çemberinde. Eskiden aynı çember içinde gibiydik, şimdi zaman geçtikçe çember hem daralıyor, hem de insanlar kendi çemberini oluşturuyor. Birlikten güçlük doğmuyor artık, tek olan kendini daha güçlü ilan etmek istiyor. Saltanat savaşları, koltuk kavgaları ve menfaatçilik tüm insani değerleri sildi.
Şimdi ruhu yorgun insanlar olduk, sistemin meşhur köleleriyiz. Nefretimizi, hırsımızı, çılgın egomuzu tutabilene aşkolsun!
* * *
Küçükken çok derin bir çukur bulup içine girdiğimde dünyanın öbür tarafına çıkacağımı sanırdım...
Bulutların üstünde bir şehir olduğuna inanırdım, oraya gitmek için planlar kurardım, babamın her şeyi alabileceğini sanırdım, paramızın bitmeyeceğini sanırdım, öyle değilmiş ama... Hiçbiri öyle değilmiş.
Çocukluk işte...
Insanların çoğu "Kendi görüş açıları içinde hapsolmuş"
Kendinde-şeylerin ne oldukları, madde mi, yoksa ruh mu oldukları üstüne durmadan birbirleriyle tartışan idealist ile materyalist, karda yürüyen, biri mavi gözlüklü, öteki kırmızı gözlüklü ve durmadan karın ne renk olduğunu tartışan iki insana benzerler. Materyalist, eşyanın maddi yanının önemini görür, idealist ise düşüncel yanının önemini; aşkolsun kendinde-şeylerin ne olduklarını söyleyecek olana, çünkü onların ikisi de "kendi görüş açıları içine hapsolmuş" durumdadırlar
Sevdiğinin gözlerinin içine, "seni seviyorum, sen benim ışığımsın, ellerimi sakın bırakma" bakışıyla bakan bir adam düşünün mesela.
O bakışı tam olarak hangi sözcüklerle anlatabilirsiniz?
Alın işte yukarda yazdım. Bir daha okuyun. Okuduklarınız milyonla çarpılsa bile o bakıştaki teslimiyetin ve masumiyetin yanına yaklaşamaz.
Ya da, "merak etme hepsinin üstesinden geliriz" saç okşaması; "Ayının teki de olsam seni çok seviyorum" yüz dökülmesi; "İyi ama bu kadarı da fazla, sen de laflarına biraz dikkat et" kaş çatışı; "Farkındayım, pişmanım ve çok üzülüyorum" ses titremesi...
Bunların hangisini hangi söz eksiksiz anlatabilir?
İletişebilmek adına kelimeleri icat eden atalarımıza aşkolsun! Ellerin, gözlerin ve harflerle kirlenmemiş sesin görkemine
bıraksalardı keşke kaderimizi. Belki bir medeniyet geliştiremezdik ama anlatamamanın ezikliğiyle kendimizi parçalayıp ruhsal buhranlar da yaşamazdık...
Parası olan iyi kalpli olmuyor. Anlayana aşkolsun. Anlamayacak bir şey yok, vermeyi bilmeyen alamaz.
Sayfa 80 - CanKitabı okudu
ÖYLE BİR HİKÂYE
Sinemadan çıktığım zaman yağmur yine başlamıştı. Ne yapacağım? Küfrettim. Ana avrat küfrettim. Canım bir yürümek istiyordu ki... Şoförün biri:
– Atikali, Atikali! diye bağırdı.
Gider miyim Atikali'ye gecenin bu saatinde, giderim. Atladım şoförün yanına. Dere tepe düz gittik. Otomobilin buğulu, damlalı camlarında kırmızı,
İletişebilmek adına kelimeleri icat eden atalarımıza aşkolsun! Ellerin, gözlerin ve harflerle kirlenmemiş sesin görkemine bıraksalardı keşke kaderimizi. Belki bir medeniyet geliştiremezdik ama anlatamamanın ezikliğiyle kendimizi parçalayıp ruhsal buhranlar da yaşamazdık...
İthaki yayınlarıKitabı okudu
“…kişinin kendisini azıcık olsun tanıması yetmez mi?Ben buyum arkadaş,bunca yaşayabilirim ve bunu yapabilirim,demesi.Fakat işte o zaman her şey birden büyük bir çıkmaza giriyordu.Kişi kendini nice tanısın?Sırf ben varım,ben diye bir şey var demek için insanoğlu nice yıllar yaşayıp duruyor.Ki,bu durumda,dünyaya geldiği ilk yılları hatırlayabilene aşkolsun.”
Sayfa 20Kitabı okudu
