Bazen bir karara varmak için yeterli zamanı bulamayız. İşte o an karşımızdaki insan hakkındaki inancımıza sarılırız.
Köre çıra, sağıra def fayda etmez.
Hiç hayvan boğazlayan biriyle, şekerleme satan aynı kefeye konur mu?
Kuiju şehrinde birbirinden muhteşem mabedler ve binalar var. Halkın hepsi Budist; Kubilay Han’a bağlı. Halk, ticaret ve el sanatlarıyla geçiniyor.
"Kuiju, güzel bir eyalettir ama bir dert var başımızda." diye yakındı yaşlı rehberimiz. "Ne derdi?" diye sordum. Sürüyle aslan var burada. Belki inanmayacaksınız, şehrin civarında yahut tenha yerlerinde evleri olanlar, aslanların korkusundan karanlık basınca tek başlarına sokakta dolaşamazlar. O kadar ki geceleyin dışarıda kalmak değme babayiğidin harcı değildir. Aslanlar adamı parçalayıverir. Hatta şunu ifade edeyim: nehrin kıyısından epey içeride kayıkta gecelemek, kayığı kıyıya yanaştırıp uyumaktan iyidir. Çünkü aslan gelip sizi pençeleriyle kayıktan bile alır, sürükler. Bir adam iki köpekle pekâlâ bir aslanın hakkından geliyor. Yanına ok ve yayını alıp, atına binen bir adam, farz et ki aslanın saldırısına uğradı. Köpeklerin biri önüne diğeri de arkasına saldırır. Köpekler cesur ve alışık olduğu için aslanın yanına yanına gelip onu kudurtur ve kaçarlar.”
"Ata binmiş adam var ya; köpeklerin saldırısıyla kaçmaya başlayan aslanı kovalar. Aslan, şehrin veya kasabanın yakınındaki ormana kaçar. Ama bizim köpekler onun peşini bırakmaz, orada da arkasından ormana dalarlar. Aslan sığınacak bir in veya sık bir ağaç kümesi görünce dalar, işte o sırada adam elindeki okla aslanı vurur, yıkar yere.
İmam Gazalı gibi ünlülerin de iktidar sahiplerine sundukları formüller aşağı yukarı aynı idi:
"Biz çobanız, halk bizim sürümüzdür"
derlerdi. Ata Malik Cüveyni gibiler ise, halka iş gördürmek için halkı yoksulluk içinde tutmak gerektiğine inanmış olarak şu tür öğütlerde bulunurlardı:"Arslan aç kalmayınca avlanmaz ve hiçbir hayvana saldırmaz. . . Köpeğini aç tut ki seni takip etsin."
Rüstəm və Söhrab
O gün ki,qapında vuruldu təbil,
Anam gəldi ağlar,mənə açdı dil,
Fərağımda öz canını dağladı,
Qoluma bu qolbağı o bağladı.
Dedi: yadigardır atandan,apar,
Elə gün gələr ki,dadına çatar!
Budur,gəldi,çatdı elə bir zaman,
Ata qarşısında oğul verdi can!
