Cumhuriyetin 100. yılını kutlarken Atatürk’ün önerdiği kitaplardan biri olan Beyaz Zambaklar Ülkesi’ne başladım. Kitabın yazılışının da 100. yılıymış okurken fark ettim. Finlandiya’nın nasıl kalkındığı ile başlayıp insanlık dersi veren yarı soyut yarı somut bir kitap. Bir toplumun çağdaş medeniyete ulaşmasının öğretmeninin, askerinin, devlet insanının, bilim insanının, aydınının, köylüsünün, öğrencisinin, işçisinin kısacası herkesin çalışması ile eğitim ile okuyarak, öğrenerek, düşünerek hep birlikte olacağını anlatıyor. Başta güzel başlamıştı baya ilgi çekici idi ama sonra öğüt veren hikayeler tadında bir kitaba dönüştü. Kitabı okurken zaten biz bunları biliyoruz gibi düşüyor insan. Sık sık onun eleştirisini de yapıyor kitap, bilip de uygulamamanın, üstüne düşmemenin ya da neden kurtarıcı olarak başkasının beklendiğini, kurtarıcının kendin olması gerektiğini eleştiriyor. Düşünmenin, sorgulamanın ve iyi insan olmanın bunları beraberinde getirdiğini ve zaten insanın bunları bilip de neden uygulamadığını, bencilliğini, sahtekarlığını ve tembelliğini eleştiriyor. Mesela din-dindarlık-Hristiyanlık üzerine çok anlatım var efsaneler incil alıntıları var bu kitapta, bunlar dışında bence çoğu fikir hala günümüz şartlarında baya güncelliğini korumuş diye düşünüyorum. Zaten Finlandiya’nın eğitimde ve daha birçok konuda başarılı olmasının bir tesadüf olmaması bu kitabı okuyunca daha da anlaşılıyor.
