Bazen kendimi susuz kalmış çölde, bir vahaya benzetirim.Tam önüme serilen girdaplara yakalanacakken kaçmışım da kendime umudun bahçesinde bir yer yapmışım gibi. Her insanın hayat yolculuğunda ümitsizlik, pişmanlık, utanç gibi kimsenin bahçesinde istemeyeceği çiçekler vardır. Ama biliriz ki, bunlar da yolculuğun nişanesidir. Peki, yolculuğumuzda başka çiçekler yok mu? Umut, sabır, azim gibi...
Benim dünyamda, bu çiçeklerin hepsi ara ara sahne alır. Ama hangi çiçeği sulayıp yetiştireceğime ben karar veririm.