"bile bile boşa harcıyorum günlerimi," diyor Yushij günlüklerinde "bile bile!". tanıdık bir suçluluk hissi. hayat yürüyüp gidiyor işte kendi yolunda, tekrara düşen zorunluklarıyla. anlık tatminler, ömürlük serzenişlerle. bu yolun bir yerinde, başında bir yerinde biri içimize yerleştirdi bu beklentiyi, zamanı doldurmak gerektiğini. zamanın umurundaydı sanki! yine de söz geçmiyor beklentiye. lakin Yuşij'in günlüğüne düştüğü bu not bir avuntu gibi. o bile; bile bile boşa harcadım diyor günlerimi, bile bile!
Toprak Çömlek Hikayesi
Benim bir suyum vardı akıyordu
Bir toprağı yeşertip akıyordu
Bir yerlerde birikmeden akıyordu
Öyle sakin öyle ince öyle güvende akıyordu Yine akıyor ama yanıldım
Yine akıyor ama otlar cılız
Güneşler soluk günlerde aksak gibi
Bir avuntu buldum avunuyorum Katlandıkça arınıyorum
Katlanmanın tadında acısında arınıyorum
Turgut Uyar
Toplumu okudukça insan güneş gibi oluyor...
Özlemini çektikleri saygıya kavuşmak için insanların en sık başvurduğu çare, dine sarılmak oldu. Yönetenlerin zorbalıklari, hakaretleri ve günlük hayatta karşılaşılan zorluklar, dış benliğe değip geçtiğinde, daha derinlerdeki inançların verdiği avuntu, her şeye rağmen, katlanmayi kolaylaştıriyordu. Dinin yetmediği yerde ise, insanlık onurunun muhafazasına önem veren başka inançlar vardı; stoacılık, sosyalizm, liberalizm, feminizm, vb."
Kurulup bir kenara atılan hayaller gibi
Unutulmuştu tüm umutlarda
Kurulmuşlardı avutulmanın tatlı yalanlarına tüm mekânlar
Zaman yorgun..
3 günlük sevdaların 5 günlük avuntularında
Kaybetmişti yüreğini
Yürüdüğü yolların yabancılığında
Emanete bırakıp cesaretini
Bütün sırlarını öğrenmek istemişti esaretinin
Bu tutsaklık belki bedene bi' fazla
Bu avuntu belki yara
Belki de yar'a hepsi bir fazla.
Varlığına Anlam veren kelimelerinden yoksunlaşmak,
Suskunluk Sarmalı
"Varlığına anlam veren kelimelerinden yoksunlaşmak, en ağır iflas; dayanılan kelimelerin terki, çölleşme. Hayatını adadığın kelimeler sadece güçlü olmayı garanti etmeye mi yarıyor?"
Hayat bazen birkaç kelimenin veya cümlenin arasında salınan bir yolculuk gibi görünüyor. Belli dönemlerde bir kelimenin, bir kavramın
Hiçbir zaman umut ağacının dalına ipimi bağlamamam gerektiğini yine ve yeniden hatırlatıyor hayat bana. İşte diyor insan unutmak güzel bir yerde fakat hayattan alınan dersler hiçbir zaman unutulmamalı. En korunaklı deftere en kalıcı mürekkepler ile yazılmalı. Yanlışa düşmek elbette Ademeoğlunun kaçınılmaz sonudur, bunu adım gibi bilirim. Bildiğim