Gittikçe artıyor suskunluğum
Gereksiz geliyor artık konuşmak
İçimdeki boşluk
dipsiz bir kuyu
Aynadaki kişi
Kim bu yabancı...✍️🥀
Kaçamadım
kaçamadım
kar oldum yüce dağlarda yağdım
saçlarına böyle vakitli vakitsiz
dağlarda karlardan çok ben üşüdüm
dururken hangi kucakta öylece siz
her akşam kim bilir kaç defa
kendimden kaçtım senden kaçamadım
AYNADAKİ YABANCI
Yabancıları hep uzakta arıyor insan,
Oysa yabancılar hep yakınımızda
Bu yabancılar tanıdığımı zannettiğim insanlar,
Bu yabancılar bazen emin olduğum bazı duygular
Bu yabancılardan biri de bazen benim.
Bazen yabancıyım en çok da kendime.
Aynaya bakıyorum, baktığım kişi sanki bir yabancı
Bu yabancının gözleri bir farklı bakıyor
Sanki bana ait
Yabancı
Bazı günler aynadaki yansımam bana yabancı geliyor. Benimle sekronize şekilde hareket eden yabancı üzgün gözlerle beni izliyor. Bazen diyorum ki ben böyle değildim gülerdim gözlerimde ışıltı olurdu umursamazdım hiç bir şeyi ne oldu acaba bana? Bazen aynadaki yabancı acıyor bana üzülüyor benim için, anlıyorum gözlerindeki bakıştan ürkek ürkek
Siz hiç ölmüş bir evde kaldınız mı? Tabakların dolaplarında öldüğü, en güzel fincanlarının, gümüş tepsilerinin, kristal bardaklarının raflarında can verdiği bir evde? Bir ev, içinde yaşayan öldüğü anda ölmez, evin ölümü daha uzun sürer. Onun ölümü illaki daha yavaş ve daha acılıdır. Açılmayan çekmeceler ve içindekiler ölür önce…
Gümüş çatal bıçak
"Kalbimin semalarında birer birer düştü yıldızlarım
Ölüm desen değil, yaşamak zaten değil
Bedenimden çıkmış gibi ruhum, öylece uzaktan izliyorum kendimi..
Ben de tanıyamıyorum beni!
Kimim ben?
başını göğsüne yasladığın adam değil bu aynadaki.
Kim o zaman?
Giderken, beni de almışsın benden..
Seni uzaktan seyredecek biri değilim ben? Rızkım sen, hakkım sen, sevdam sen.
Birbirini en iyi tanıyan iki yabancı nasıl olsun bizden ?"