"– Tüm yollar eninde sonunda aynı yere varır sevgili Gladys.
– Neresiymiş orası?
– Hayal kırıklığı.
– Hayatı hayal kırıklığıyla tanıdım ben . "
Çok sevdiğim ve değer verdiğim arkadaşım üç gün önce saçma sapan bir nedenden bana trip attı ve salam dahi vermemeye başladı çok kırıldım açıkçası ona, onun yaptığı gibi yapmasamda bende geri çekildim ve ondan hem özür hem ilk adımı bekledim sonra akşam üstü ailevi bür sorundan ağladı gittim yanına iyimisin neyin var diye sordum. Sonra dışarı çıktı mesaj attım yarım saat sonrada arayıp nasıl olduğunu sordum aynı şekilde geri gelincede sordum ama o trip atmaya devam etti ve arkadaşıma demişki “ben bugün kendimi çok yalnız hissettim ve birinin sımsıkı sarılmasına ihtiyacım var “demiş ne yapacağımı nasıl davranacağımı bilmiyorum açıkçası
Geçen gece tüm vidalarımı itinayla söküp kendimi açtım. Anatomik olarak kimseden bir farkım yokmuş, ben de insanmışım. Bunu görmek büyük bir hayal kırıklığı yaşamama neden oldu, ben ayrılmak istiyorum Osman. Zaten sonrasında da bir türlü toparlanamadım. Hani konusmustuk ya, insan vücudu tatile giderken ne bulduysan tıkıştırdığın bir bavul gibi. Bir kere açtıysan bir daha katiyen aynı şeyleri içine sığdıramıyorsun. Işte benim de kendimi söküp takmaya çalıştığım o gece, bütün organlarımı hatırladığım kadarıyla yerlerine yerleştirdikten sonra bir parçam dışarıda kaldı. Anlayacağın, bir süredir beynimi dandik bir pazar poşetinde taşıyorum. Eksik kadroyla iyi bir mücadele sergileyemiyorum, ben ayrılmak istiyorum Osman.
Hayatımızdaki Basit Ayrıntıları Anlamlı Kılmak
Japon edebiyatından okuduğum son kitap, zihnimi bana Japon edebiyatını sevdirmeye başlatan ilk kitaba götürünce biraz düşüncelerimi toparlamak istedim~
"Hayatımızdaki en basit, en önemsiz şeylere ne kadar anlam yükleyebiliriz ki?" 
Cuniçiro Tanizaki'nin 
Gölgeye Övgü eserini ilk gördüğümde aklıma gelen sorulardan biriydi bu. Çünkü, yazar
“Ben hepim yahut hiçim, ben hiçim yahut hepim. Zaten hiç ile hep aynı şeydir, tek bir şeydir. Lakin fark cehli bir şeyi iki adla yâd ediyor.”
Sayfa 9 - İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Bir zamanlar, dünyanın şafağında sadece Titanlar vardı.
Daha sonra büyük amcam Kronos’un kulağına, evladının günün birinde onu tahtından devireceğine dair bir kehanet geldi.
Karısı Rheia ilk çocuklarını doğurduğunda bebeği daha kurumadan kadının kollarından ka?tığı gibi çiğnemeden yutu. Dört çocuk daha doğdu, Kronos hepsini aynı şekilde yedi, sonunda çaresizlik içindeki Rheia bir taşıkundaklayı?
