karanlığın sessiz çöküşünü ve akşamla ıssız ıssız dans edişini seyrediyoruz ben ve içimdeki insan.
karşımda sokak lambasının o can alıcı ve tuhaf ışıması uyarıyor beni, bana bakar mısın der gibi .
bir müddet ona kilitleniyorum ve yanında misafir ettiği kuşa sohbet açıyorum, kuş sohbetimi çok içten buldu çünkü öylesine içten konuştum ki hiç duymadı beni güzel varlık.
kendime sarıyorum bu aralar
lütfen der gibi kendi insanıma göz atıyorum
lütfen beni benden kurtar, diyorum insanıma,
beni başımdan al, beni benden uzak tut
kim sardı beni kendi başıma...