Uçmayı öğrenmeden, göçmeye mecbur
kalmış bir kuş gibi kalbimiz.
*********
Çıktığım her yerin kapısını
sert kapatmamla tanınırken,
senin kapın çarpmasın diye
arasına elimi koydum...
...
Yine de biri çıksa, nasılsın dese
alışkanlıkla iyiyim diyeceğim.
Neyse...
Bitti o şiir!
Başka mısra gerekmez.
Cahit Zarifoğlu