Şunu hatırlıyorum. Kalabalık bir aileyiz, herkes aynı tabağa kaşık sallıyor. Ben bir şey anlatmaya başladığımda annem, babaannem, babam, abilerim, herkes durup beni dinlemeye başlardı. Ama konuşan ben miyim? Aslında ben Victor Hugo'yu, Sabahattin Ali'yi, ne bileyim Abdullah Ziya Kozanoğlu'yu, Kemal Tahir'i taklit ediyorum. Onların cümlelerini kullanıyorum. Onlarla oynadığımı, oynayabileceğimi fark etmişim. Annem anlardı bunu. "Hele bak, ağzına bakıtıyor bizi!" derdi [Gülüyor].
Sayfa 21Kitabı okudu
"Çocuk, yirmi beş yaşına kadar babasıyla anasını saygıyla sever, yirmi beşten sonra yargılar, daha sonra da bağışlar..." Emin Bey elini Gustave Le Bon'un kitabı üstüne koyarak bunu ne zaman, nerede okuduğunu bulmaya çalıştı, sonra birden niçin hatırladığını merak etti.
Okuduğu sayfada, Gustave Le Bon güvenli bir ukalalıkla "Çelişmeli gibi görünen iki gerçek, kimileyin bir gerçeğin bir. birini tamamlayan parçalarından başka bir şey değildir," diyordu. Bunu okurken, daha doğrusu, kabul edebileceği gerçekler den olup olmadığını araştırırken, çocuklarla baba-ana ilintisi neden araya girmişti? Gözlerini kıstı. "Çünkü dayıcım... Türkçesi sorumluluktan kaçan bütün insanlar, doğruluktan çok zor söz edecek kadar bencildirler..." Biraz önce Murat'ın söy lediği bu sözü tekrar duyar gibi oldu. Gene, eni konu yüksek sesle, "Halt etmişsin," dedi. Bu kelimeyi sadece, çok sevdigi yeğeni Gazeteci Murat için kullanıyordu, bir çeşit, "Aferin," anlamına...
Sayfa 190 - İthakiKitabı okudu
"Baba İlyaslıdır ozanımız! Saltuk Baba'dan Barak Baba'ya, ondan Taptuk Emre'ye geçmiş halifedir. Bilgi gücüyle deniz derinlerinde, aşk gücüyle gök yücelerinde gezinir. Gölgesi millete rahmettir. Ülkenin gören gözü, duyan kulağı, söyleyen dilidir, eteğine yapışan yoksun kalmaz."
Sayfa 45
