Önce duygularımıza kapılıp güveniyor ve bağlanıyoruz, sonra mağduriyetler ve hayal kırıklıkları başlayınca sormaya sorgulamaya, şüphe etmeye başlıyoruz. Bu döngü artık tutkuyla bir şeylere bağlanmamızı imkansız kılıyor...
Evet, tecrübeliyiz artık ama hiç zevk alamıyoruz...
Büyüdük ama hâlâ başımızın hafifçe okşandığı bir hayat diliyoruz biz.
5 veya 6 yaşlarındayım. 2 yaşındaki kardeşim evden çıkıp gitmiş köyün arasına oyun oynamaya. Fırlamaydı kerata. Kişiliği neredeyse bende silinmeye yüz tutmuş hacı dedemi hatırlıyorum. O sırada balkonda rengi güneşten kreme çalmış sandalye üzerinde oturuyor. Ben geldim o sıra.
Çocukken bir şeylere daha mı güçlü bağlanıyoruz nedir, hep doğduğum şehri özlüyorum...
Sevdiğin yağmur seni boğdu! Canımızı en çok acıtana bağlanıyoruz, en az üzen insanlardan kopuyoruz…🦋
Biz insanlar.. Sadece ileri giden atlar gibiyiz,
Bir şeye bağlanıyoruz ve başka yöne bakamıyoruz.
Her şey bir bir kayboluyor hayatta. Bağlılığımız insani bir iç güdü. Kendimizden geçerek bir ötekisine bağlanıyoruz. Kendimizi gölge olarak bırakıyor ve bir ötekinde vücut buluyoruz. Peki ya ne zaman ötekinden ötesine geçebileceğiz. Şu dünya fânilik ile mündemiç. Öyledir ya batan şey aslında dünyanın kendisi. Şimdi bir ötesinde çiçek acma zamanı degil midir?
Kana doyamadılar; şiddet, kavga, kin, nefret bir türlü bitmedi. İnsanlardaki şu hırs, açgözlülük denen aşağılık huy yedi bitirdi tüm güzellikleri. En üstün sanarken kendilerini en kıymetsiz şeylere taptılar. Onlara ait olmayan şeyler için birbirlerini öldürdüler. Ölüp gittiler, uğruna birbirlerini öldürdükleri şeyler ise kaldı öylece. Ne de keyiflendiler uğruna canlar yaktıkları o önemsiz, yüce bir değer atfettikleri eşyacıklara sahip olunca. İnsan bu demek işte! Bir yandan zavallı, bir yandan kâinatın lideri. Aciz olmasına rağmen her şeye gücü yetebileceğini zanneden küçük bir insancık! Ve bir yandan hayalperest bir yandan ise hayal katili! Oysa Ne diyordu Yunus: "Bir avuç toprak, biraz da suyum ben; neyimle övüneyim, işte buyum ben." Uzaklaştık, çok uzaklaştık, sevgiden, merhametten, vicdandan, topraktan... Neleri kenara itiyoruz, nelere bağlanıyoruz, neleri bize ait olduğu sanısıyla benimsiyoruz? Gözlerimize de ne oldu bir anda?