deli gibi uykum var nermin
gözlerimi yumsam
mayınlar patlayacak çobanlarımda
kuzular geceye
kırık bir kaval gibi dizilecekler
elimden hiçbir şey gelmiyor inan
dünyasız kaldıkça böyle
aklıma seni düşürüyorum
Yıllarımı yavaş yaşamakla geçirmişim
Bu gerçek bugün balyoz gibi indi kafama
Hayatımı nasıl hızlandırmam gerektiğini düşünüyorum
#Siyabend
ölmek ne garip şey anne
artık duvarları kanatırcasına tırnağımla
şaşkın umutlu şiirler yazamayacağım
mutlak bir inançla gözlerimi tavana çakamayacağım
baba olamayacağım örneğin
toprak olmak ne garip şey anne
ceplerimde el yerine balyoz taşırken
korkunç bir merakla beklerken kurtuluş haberlerini
ve yüreğimin ırmakları taştı
taşacakken
ölmek ne garip şey anne 
Nevzat Çelik
Hatırlanması istenmeyen film kareleri gibi aklımdan geçen anılar ben de kafama tam kalbimin üstüne balyoz yemişim gibi bir his yapıyor nasıl sağ çıktığıma geriden bakıyordum.
Tomris Uyar, armağan kabul etmenin armağan verebilmek kadar incelik gerektirdiğine inandığını yazmıştı Otuzların Kadını’nda. Hep veren ama hiç alamayan bir kadının kızıyım. Beni kimseden hiçbir şey almamak üzere sıkı bir disiplinle yetiştirmiş bir kadının. Tomris Uyar’ın cümlesi okuduğumda balyoz etkisi bu yüzden ve şimdi de bu cümleyi yeniden hatırlıyorum.