Frida Kahlo'dan Diego'suna.
Diego:
Hiçbir şey ellerinle kıyaslanamaz, hiçbir şey gözlerinin altın-yeşili gibi değil. Vücudum günlerdir seninle dolu. Sen gecenin aynasısın. Şiddetli bir şimşek çakışı. Toprağın nemi. Koltuk altlarının oyuğu benim sığınağım. Parmaklarım kanına değiyor. Tüm sevincim çiçek-çeşmenden fışkıran hayatı hissetmek ve sana ait tüm sinir yollarımı
Sadece paragraf
-Alış artık: asla dönmeyecek.
+Kötü olan ne biliyor musun? Acıtan şey dönmeyecek olması değil. Beni sevmemiş olması...
Entelektüeller ve Entel Feodal Köylüler / İlber Ortaylı
Üniversitede, en çok sevdiğim hocamın odasındaydım diyor İlber Ortaylı.
Bana, ne olmak istiyorsun, dedi hoca. Entelektüel olmak istiyorum, dedim. Senden entelektüel olmaz, dedi.
Şaşırmıştım,sonra,kırılgan bir ses tonuyla. Dersinizi geçmiş olmama rağmen sürekli dersinizdeyim. Okulda en çok okuyan, araştıran ve tartışmalara giren hep benim, dedim. Senden entelektüel olmaz, dedi hocam.
Çok kızmıştım.Doçentlik tezlerinin konularını bile ben öneriyorum, dedim. Profesör gülümseyerek geriye yaslandı.
"Senden çok iyi bir araştırmacı olur. Ama entelektüel olmaz. Nedenine gelince,sana entelektüel olamazsın dediğimde, bana bir entelektüel gibi niçin olmaz? diye sormadın başta. Aksine alındın ve sinirlendin.Yazarlık bilgi işidir. *Entelektüellik bilgi değil,davranış biçimidir.* Bir insanın entelektüel olması için en az üç kuşak ailesinin okuması gerekir. Okulun önüne bak. Hepsi son model araç dolu ve hocalara ait. Her sene model yenilerler. Gerçekten böyle bir yenilenmeye ihtiyaçları var mı? Niçin bu şekilde yaşıyorlar? Çünkü profesör ünvanıyla gördüğün o hocalarınızın kariyerleri ne kadar yüksek olursa olsun,ruhları feodal bir köylü.Güçlerini topluma kabul ettirmek için böyle hava atmak zorundalar. Gerçek bir entelektüel asla bu güdüyle hareket etmez. Entel feodal köylülere artık diploma ve ünvan da yetmez. Tıpkı paranın yetmediği gibi."
“Keşke kaçabilsem. Bildiğim, bana ait olan, sevdiğim şeylerden kaçabilsem. Keşke gidebilsem burası olmayan herhangi bir yere. Bu yüzleri, bu alışkanlıkları, bu günleri görmek istemiyorum artık. Başka biri olmalı, hücrelerime sinmiş bu rol yapma saplantısının yorgunluğunu atmalıyım. Uyku huzurla değil, hayatla çöksün üstüme. deniz kenarında bir kulübe, hatta dağların sarp eteklerinde bir mağara yeter bana. Ne yazık ki istemekle olmuyor.”
"Her şey bana yabancı, her şey, bana ait bir insan yok, bu yarayı kapatacak bir yer yok. Burada ne yapıyorum, bu hareketler, bu gülüşler ne anlama geliyor? Buralı değilim, başka bir yerden de değilim. Yüreğimin hiçbir destek bulamadığı bu yerde dünya bilinmeyen bir görüntüden başka bir şey değil..."
Defterler 1, Albert Camus
"Her şey bana yabancı, her şey, bana ait bir insan yok, bu yarayı kapatacak bir yer yok. Burada ne yapıyorum, bu hareketler, bu gülüşler ne anlama geliyor? Buralı değilim, başka bir yerden de değilim. Yüreğimin hiçbir destek bulamadığı bu yerde dünya bilinmeyen bir görüntüden başka bir şey değil..."
Defterler 1, Albert Camus
Her şey bana yabancı, her şey, bana ait bir insan yok, bu yarayı kapatacak bir yer yok. Burada ne yapıyorum, bu hareketler, bu gülüşler ne anlamda geliyor?
Buralı değilim - başka bir yerden de değilim. Yüreğimin hiçbir destek bulamadığı bu yerde, dünya bilinmeyen bir görüntüden başka bir şey değil.
Albert Camus
Sevmek ağır geldi, şimdi ölme vakti.
Biz kanatsız da uçarız değil mi Özgür
Biz güler ağlarız, insan taklidi yaparız
Duygularımızı satın aldık bir seyyar satıcıdan
Aman dikkat dedi yan etkileri var
Ağlamak gibi, gülmek gibi
Sevmek gibi, ölmek gibi
Taksi geçiyor git bin Özgür
Seni başka diyarlara götürsün
Nasıl olsa duygularımız geçici
Nasıl olsa bu dünyaya ait değiliz
Şans bu götürür belki seni uzaklara
Bana bakma Özgür, bana bakma
Yan etkilerim çoğaldı
Demişti ya Sevmek gibi, Ölmek gibi
Sevmek ağır geldi, şimdi ölme vakti
ŞD.
#Yorgunum #Çocukİstismarı
Ruhum kanıyor
Bilmedigim bir sızı kasıp kavuruyor içimi
Daha çocukluğumun başında leş bir koku sarmış bedenimi
Ruhum kanıyor,
Çığlık çığlığa haykriyor
Kasvetli bir hava büyüyor her yerde
İçim karanlığa dönük
Çocukluğum yok oluyor
Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
yaprakla yağmurun aşkı meselâ
kim olsa serpilen coşturuyor bizi
imreniyoruz başkalarının mahvına.
Yağmur mahvoluyor çarparak
kendini parçalıyor mâşukunun açılan kıvrımında
yaprak dirimle irkiliyor nazlı ve mağrur
silkiniyor vuran her damlayla.
Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
bakıp başkasının