küçük anne, kelepir kız,
bir şey söyle bana,
bana bir laf etki binlerce,
onbinlerce görüntü anlatamasın.
Sayfa 106 - canKitabı okudu
Atsız bana "N'oluyor, n'oluyor..." derdi. Bu benim küçükkenki "ne oluyor" deyişimdi. Ablama "taze kivaz, al kivaz" derdi. Ablam “r” harflerini telaffuz edemezdi çünkü. En küçük kız kardeşime, ki Yağmur'la aralarında 40 gün vardır, "Fatmacık" derdi. İsim lakap takmakta mahirdi. Ama mesela, anne baba "kavga etme” der çocuklarına değil mi? Eniştem "Vursaydın ağzına bir tane... Niye dövmedin?" derdi. Bir gün balkondan bize bakıyormuş. Yağmur ile ikimiz evin karşısındaki bakla tarlasında Fanti diye bir mahalle çocuğuyla ağız dalaşına girmişiz. Iteleyip kakalayıp çocuğu ağlatmışız. Kaçıp biraz uzaklaştıktan sonra çocuk bize taş atmaya başladı. Koştuk arkasından. O da kaçtı. Koşup yakaladık. Bir iki vurdu Yağmur. Eve dönünce eniştem bize kızdı: “Eşekoğlueşekler! Öyle mi vurulur? Şöyle bir tane geçirseydiniz ya!"
"Söyle bana, Toprak Ana, doğrusunu söyle: Savaşmadan yaşayamaz mı insanoğlu? "
Bakışlarını gömleği ve ceketine indirdi. Hiçbir yerde kan lekesi görünmüyordu. Başını iki yana salladı.
“Ben…” Bana şöyle bir baktığında çocukken sürekli peşimde dolaşan o yedi yaşındaki Ari’yi gördüm. Onu o gözlerde çok net olarak gördüm.
“Ben… Oh, Max.” dedi Ari ve sonra karşımda yere çöktü. Gözleri hâlâ açıktı ve o kadar ağırdı ki, ben de onunla birlikte hemen yanına diz çöktüm. Yüzüne bakıp omuzlarından sarstım.
Novella DinamikKitabı okudu
Sanki bedenim ancak bir yumurta kabuğu kadar sağlamdı ve koluma, alnıma, karnıma şöyle bir dokunmakla kırılacağımdan, bütün sırlarımın, özellikle de bana bile gizli olan sırlarıının döküleceğinden korkuyordum.
