Kitaba başlamadan önce, "Her suç,mutlaka cezasını bulacaktır." diye adından esinlenerek alıntı oluşturdum,konusunu belirledim,araştırmamı yaptım,sonra hepsini boşverdim,ve başladım okumaya...
Geceler,geceler geçiyor bitmiyor kitap.Okudukça düşünüyorum,düşündükçe balkona ,temiz hava almaya çıkıyorum.Rehinci kadın,adını hatırlamıyorum, sinirimi bozuyor,içimden geçiriyorum.Kitaptaki cümlelerin azizliğiyle tutturuyorum.
Baş karakterin,adını hatırlamıyorum, en iyi arkadaşına bir süre odaklanıyorum.Ön görmeye çalışıyorum,olasılıkları bir bir gözden geçiriyorum.Onu da tutturuyorum.
Yazarın diline alıştıkça,koskoca Dostoyevski,gaza geliyorum,düşündüklerimi bir kağıda döküyorum.Fakirliği baş konu yapıyorum,sonra bu iş böyle yürümez,batsın bu fakirlik deyip,fakirliği konu dışı ediyorum.
Benim okumama ve yazmama göre artık fakirlik yok,herkes zengin.Kimsenin ne yüreği,ne bedeni fakir.Vicdanlı hepsi.Kötü olabilir,ama kötülerin vicdanı olamaz diye bir şey yok.
Baş kötümüz,baş karakter.Nefsini sürekli bir şeylerle bağdaştırmaya çalışan biri.Ara ara akıllarda soru bırakan,tam Dostoyevskilik biri.
Ah,Mars'ın eşi! Nedense sana aşık oldum,baş karakterinkinden nefret ettim.
Ah baş karakter,sen neler ettin böyle?Baltayı koynumuza sapladın,ikiye ayırmaya hazır hale getirdin.Büyütme ışını ile baltayı büyüttün,türlü türlü binalara sapladın.Ve baltayı kendine saplamaya çalıştın.
Dünya acımasız.Fikirler,insanlar acımasız.Bazıları ipi yardım için aşağı salar,bazıları da boynuna sıkıca dolar...
Bu incelememde tek isim Dostoyevski.Çünkü tek vicdansız o :)
