Önce onlar dökülüyor birer birer.
Hani en çok sevdiklerin, üstüne titrediklerin.
İlk önce onlar vuruyor sırtından seni,
Hani o sırtı yere gelmesin diye kendini siper ettiklerin.
Hayat böyle bir şey işte,
Bırak düşmeyi az bir sallantıda bile,
Patır patır dökülüyor dallarından,
O emek verip olgunlaşmasını sabırla beklediklerin.
Her gün yeni bir şey öğreniyor insan.
Her gün yeni bir şey büyüyor içinde.
İhanetten, yalandan, vefasızlıktan.
Kapını aşındıranlar kapını çalmaz oluyor.
Senin yoluna ölürüm diyenler,
Senin yaşadıklarına ölümüne sessiz kalıyor,
Belki de içten içe her gün ölsün diye bekliyor.
Ve bir çığ yuvarlanıyor o en güvendiğin dağlarından,
Sabrının surlarını paramparça edip,
Gelip yüreğinin ortasına oturuyor...
"Bedirhan Gökçe."