Eskiden hüzünlü iken gökyüzüne bakınca yıldızlar bana hüznümü unutturur hayal kurdururdu. Artık gökyüzüne bakınca hunharca birer birer eksilen yıldızların yokluğunu ve acısını görüyorum.. Bir yıldız düşünün ki gökyüzünden zorla, çığlık çığlığa koparılmış... Bir yıldız değil, hayır, bin yıldız da değil.. Sayısını bilmiyorum sadece çok olduğunu biliyorum.. Bütün dertlerin anası bilmek, bilmek, bilmek.. Bilmekten iğreniyorum..
Bilmekten nefret ediyorum. Bilmek bana acı veriyor... Bilmek bana bir şey kazandırmıyor.
Ben artık gökyüzüne bakınca nefes alamıyorum. Eskiden gökyüzünde yıldızlar o kadar çok olurdu ki sayamazdım bile. Ben artık gökyüzüne bakınca kalan yıldızları sayabiliyorum.. Sayabildiğim o yıldızlar "biz ne zaman gökyüzünden koparılacağız?" diye usul usul gökyüzünde süzülüyorlar. Ben artık gökyüzüne bakınca büyük bir teslimiyet ile kıyametin kopmasını bekliyorum. En güzel bekleyiş...