Kendinin biricikliğini ve zamanın sonsuzluğunu kavrayan insan, umutsuzca hayatı sevecektir.
Paradoks değil bu.
İnsan, ölümü ancak yaşıyorken yener.
Bunu açıklayamasa da gizli bir hayat bilgisidir bu. Acısını ve mutsuzluğunu hatıraya dönüştürerek sevme yetisi, insanın yaşama gücünün müthiş bir buluşu olsa gerek. Gençlikte sadece yaşanıyor. Belli bir yaş dönemecinden sonra, geçmiş dahil, her şeyin farkına varıyor insan. Ölümün nişanı düşmüş herkesin biraz filozof kesilmesi nereden gelir dersin?
"asıl arkadaş kötü günde değil iyi günde belli olur. gerçekten arkadaşın olan kişi senin mutluluğununu, başarını söylediğinde gözü parlayan kişidir."
İki sayfa kaldı, okuduğum kitabın bitmesine ve ne okuyacağım belli değil henüz, stresliyim 🙂
Dudaklar sözcük bilmiyor, gözler tercüman değil.
Kalp ise ne ister hâlâ belli değil.
Bazen kendimi bir kukla gibi hissediyorum. İplerim kimin elinde hiç belli değil. Dünyanın karmaşasında kaybolmuş, hangi yöne çekileceğimi bilmeden savruluyorum.