Ben toprağım, bana bakın! Ben herbiriniz için aynıyım ve siz de benim gözümde eşitsiniz. Benim için önemli olan sizin sözleriniz değildir. Ben sizin dostluğunuza muhtacım, çalışmanıza, beni işlemenize! Saban izine bir çekirdek, bir tohum tanesi atın, size yüz katını vereyim, küçük bir fidan dikin kocaman bir çınar vereyim! Evler kurun, temel olayım! Üreyin, çoğalın, hepinize güzel bir barınak olayım! Derinim, yükseğim, büyüğüm, ucum bucağım da yok..hepinize yeterim ben…
Hayat niçin bu kadar acımasız, bu kadar kör?
Savaş; hangi devirde, hangi zamanda yaşanırsa yaşansın, yaşattığı zulümler ve çekilen çileler hep aynı olmuş. Zaman değişmiş, mekân değişmiş, ölenler, öldürülenler değişmiş ama acılar hep aynı kalmış.
Bu acıları en çok çeken de en derinden hisseden de genelde analar olmuş. Hem evinin erkeklerini savaşa göndermek zorunda kalmış hem de geride
·
Not rated
ben bana yeterim!
yalnızlık... bu kitap bunun varlığını bana bir kere daha hatırlattı. içimdeki o küçük kırgın ve küskün kızı uyandırdı, yeniden... kimseye nasıl da güvenemezmişiz. minik bir adım bile, minik bir his... yalan çıkabilirmiş. evet! yine fark ediyorum, insan aslında yapayalnız bir canlı! kimsesiz! bize bir tek biz yeteriz be! kimse olmasa olur, biz bizi sardıktan sonra, anladıktan sonra... nasıl da içim içimi yedi okurken! ah insanlar, bunu demek istemem ama, zalim insanlar! ne bilirsiniz siz sevmeyi! ne bilirsiniz gerçek hisleri! biz, ben, kendime yeterim. ben, kendi acılarımı sırtlar, iyiymiş gibi yoluma devam eder, bu yalan insanların arasından bir başıma çekip de giderim!
Merhaba arkadaşlar. Halil Cibran’ın bu değerli külliyatının ikinci cildini de bu vesileyle tamamlamış bulunduk. Okumak ne kadar iyiyse, bir daha okuyamayacağını bilmek de o kadar kötü işte. 7 hikayesi de buraya eklenmiş ve tamamlanmış. Bir Damla Yaş ve Gülümseyiş, Gezgin, Haberci, İnsaoğlu İsa, Musiki, Sus Kalbim ve Vadiler Perisi.
195’te çok
Söyle bana Toprak Ana, gerçeği söyle: İnsanlar savaşmadan yaşayamazlar mı?
-Çok güç soru sordun Tolgonay. Nice nice milletler savaş sonunda yok olup gittiler, nice nice şehirler yanıp kül oldu ve toprak olarak üzerimde insan ayağının izini görmek için yıllarca beklediğim çağlar oldu. İnsanlar ne zaman savaş başlatacak olsa, onlara şöyle diyordum: "Durun! Kan dökmeyin!" Şimdi de tekrar ediyorum: "Ey dağların, denizlerin öbür tarafındaki insanlar, siz ki mavi göğün altında yaşıyorsunuz, savaş neyinize gerek? Ben toprağım, bana bakın! Ben her biriniz için aynıyım ve sizde benim gözümde eşitsiniz. Benim için önemli olan sizin sözleriniz değildir. Ben sizin dostluğunuza muhtacım, çalışmanıza, beni işlemenize!
Derinim, yükseğim, büyüğüm, ucum bucağımda yok.. Hepinize yeterim ben..."
Toprak Ana, syf 77
Cengiz Aytmatov
Sağ ol Toprak Ana, sağ ol!
Diş ile tırnak ile işlenen, kan ile ter ile sulanan bir toprak, nasıl olur da dile gelip yaralar yüreğimizi? Nasıl şahitlik eder ilk ve son arasındaki akılalmaz mihnete? Sahi biz insanoğlunun toprakla ilişkisi yağmur sonrası duyduğumuz güzel kokudan mı ibaret? Bağrına atılan her tohumu insan için lezzetli bir yemeğe dönüştüren toprak,