Vurgun yemiş meyvelerim çürüyor
Benim geçtiğim yollar karanlık
Salgın gelmiş bağıma bahçeme benim
Sen ışıklı yollarda bensiz yürü
Hilkatim benim böyleyim
Yüz çehrem senin yokluğunla soğuk
Omuzlarım düşük kaşlarım çatık
Nefes alacak yer yok sensizlikten
Gecem bir kâbus
Gündüzlerim karanlık
İçime düşünce sen
Ben nerdeyim sen nerdesin
Sen ışıklı yollarda bensiz yürü
Ellerim gözlerim sensiz kalsın
Sesine hasret kulaklarım
Sağır olsun lal olsun dilim.
🦋...
🌼🌺🌸💮🏵️🌻🪻🌷🌹🥀🪷💐
Ne güzel diyor şarkı da :
"… Bahar geldiğinde mi ben böyle olurum?
Yoksa böyle olduğumda mı gelir bahar?
Ayrıca bunun seninle ne ilgisi var?
Tabii ki ben böyle oldugum için bahar…"
Benim anlatmak istediklerimin tercümesi olmuş aslında şarkı..
Baharın kendisi olduğunu farkedenlere selam olsun...
🌼🌺🌸💮🏵️🌻🪻🌷🌹🥀🪷💐
Rukiye Ören
@wrukiyee
·02 Mayıs 06:07
Toprak da sensin toprağı havalandırcak olan da sensin..
Tohum da sensin o tohumdan filizlenip mis gibi çicek açıcak da sensin..
Bahar nedir?
İnsan bunu fark etmeli, düşünmeli..
Her gün dünün bir baharı değil midir?
Anlamak için düşünmeli insan..
Yaşamak nefes almak mıdır sadece?
Baharlı günlere inanmak yaşamın ta kendisi değil midir?
Her insan yaşamın bir baharı değil midir?
Hep çiçek mi açmak gerektir?
Bazen de yeniden filizlenip olgunlaşmak, renk renk çiçeğe dönüşmek için solmak gerekir..
Solup çiçeklerimizi dökmek gerekir..
Neşe de sensin, hüzün de.
Bunlar sen de tomurcuklanmasa nasıl gelecek o baharlı günler..
Umut da en mis kokan çiçeğin kendisidir. Çok yüksekte kendini gösterir.
Uzanıp koparılamayacak kadar yüksekte..
Bazen soldu sanarsın ama o ilk gün ki gibi oradadır, yeri bellidir.
Hatta azimle orada tomurcuklanıp çoğalır...
Anlayanadır aslında baharlı günler.
Asıl baharın kendisi olduğunu anlayana..
Namaz
Ehli Sünnet: -Ben namaz kılmaya gidiyorum
Beynamaz: -Benim yerime de dua et
Ehli Sünnet:- Edeyim de o niye gelmedi derse ne diyeyim?
Beynamaz: -Gelecekmiş ama bu aralar işleri varmış dersin
(Bu insanlara eğitim veren insanlar, Allah'ı doğru dürüst anlatmamış ki bizi yaradan Rabbimize lâyık bir ümmet olamamışız ülke genelinde)
"Bulutlar zaten yıldızlara intihar ipi takmış ölüler."
"Efendim?"
"Bulutlar, ölü."
"Nereden çıkardın bunu?"
"Tavan benim. Ben karar verdim. Gün boyu ölü varlıkları tavanda sallanıyor işte..."
"Peki... Gri bulutlar?"
"Ölürken pişman olanlar."
"Yağmur?"
"Ölürken pişman olan bulutların ağlaması..."
Işıklı yol
Vurgun yemiş meyvelerim çürüyor
Benim geçtiğim yollar karanlık
Salgın gelmiş bağıma bahçeme benim
Sen ışıklı yollarda bensiz yürü
Hilkatim benim böyleyim
Yüz çehrem senin yokluğunla soğuk
Omuzlarım düşük kaşlarım çatık
Nefes alacak yer yok sensizlikten
Gecem bir kâbus
Gündüzlerim karanlık
İçime düşünce sen
Ben nerdeyim sen nerdesin
Sen ışıklı yollarda bensiz yürü
Ellerim gözlerim sensiz kalsın
Sesine hasret kulaklarım
Sağır olsun lal olsun dilim.
Yumuşak Yürekli Adam
"Bana kalırsa Ozan, Oktaygillerin yumuşak yürekli ferdiydi. Böyle diyordum çünkü birinden özür dilemek kolay bir şey değildi. En azından benim için değildi. O, benden özür dilemese de gül gibi yaşayıp giderdi. Ben onun hayatında artık bir yemek kadar bile değer arz etmezken gelip benden özür dilemesi şaşırtıcıydı. İşte ben bunu 'yumuşak yüreklilik müessesesi' ile açıkladım kendime.
Sayfa 163 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okuyor
Benim onu sevmemin nasıl bir mucize olduğunu bilmiyor. Belki de sıradan ve vasıfsız bir şey gibi görüyor bunu. O da haklı. Neredeyse tanıyan herkes sevmiş onu. Farklı boyutlarda elbet. Ama bir şekilde sevmiş. Zaten onu birazcık tanıyan birinin kayıtsız kalması, sıradan biri gibi davranması mümkün değil.
Fakat ben ne yapabilirim? Anlatamıyorum. Anlatamamamın sıkıntısı içimdeki telaşı kat be kat artırıyor... Seni en çok ben seviyorum desem, en başka ben seviyorum ve en başta, herkesten çok, en çok, en... Ne en?
İçimden geçenleri bilse koşup boynuma sarılır. Oysa sadece anlatabildiğim kadarını biliyor. Anlatabildiğim kadarını... Anlatabildiğim kadarıyla ne yapılabilir? Birer çay içilebilir belki..
Ali Lidar
Beni sevenleri ben sevemedim, benim sevdiklerim de beni sevmediler nedense.
Böyle güzel bir yaIya denk geldim:)
Garsonun Ünlü Edebiyatçılarla imtihanı 😊😊
GARSON: Efendim, sizleri burada görmek büyük mutluluk!
CEMAL SÜREYA: Kim istemez ki mutlu olmayı? Ama mutsuzluğa da var mısın?
GARSON: Anlamadım efendim?
CAN YÜCEL: Geldiğin kadar değil, göründüğün kadar mutlusun ve sakın unutma; gittiğin kadar değil, hak ettiğin kadar unutulursun.
GARSON: Anlıyorum
Değişmez bir iş bulma yöntemi: Torpil ve sebep olduğu kıyım.
Cevdet Hoca, adımı, ailemi, menşeimi sormakla işe başladı. Manevî vaziyetimi anlamaya ehemmiyet verdiğini seziyordum. Dereden tepeden sualler soruyor gibiydi. Arada bir tarihi malumâtımı da yokluyordu. Bunlar bittikten sonra bana eski vesikalardan üç örnek verdi. Bunlardan birini okudum. Birinde müşkülât çektim. Birini hiç okuyamadım. Nihayet sıra makine ile yazı yazmağa geldi. İmtihanı kazanma şartlarından biri de bu idi. Cevdet Hoca bana bir örnek verdi, kendisi de karşıma oturdu. Bu örneğin yazılması epeyi uzun sürdü. Konuşmamız uzayıp gidiyordu. Ben bir taraftan yazıyor, bir taraftan da Cevdet Bey'i dinliyordum. Birçok merâklı şeyler anlattı. Nihayet yazı bitti. Cevdet Bey adresimi aldı ve şunları söyledi: İmtihanı belki kazanamazsınız. Bu sizin değersizliğinizi göstermez. Siz zaten feleğin darbesine dayanmaya alışık olduğunuz için size kazanamazsanız müteessir olmamanız için öğütler verecek değilim. Birkaç gün sonra da kapıya kazananın adı asılacak, neticeyi o zaman anlayacaksınız!, dedi. Bu sözlerle kazanamadığımı anlamıştım. Hakikaten birkaç gün sonra kapıya asılan isim benim adım değildi." (Ergin 2005: 494-495)
Devrin önemli âlimlerinden Muallim Cevdet'in Atsız için kullandığı "feleğin darbesine dayanmaya alışık olmak" ifadesi dikkat çekicidir...
senin gibisi gelmedi bir daha..
Şeyh Abdullah Azzam (rh) dedi ki:
Gözlerim bir adam gördü; evinde ne bir sandalye ne de bir masa vardı. Fakirlerin hayatını yaşardı lakin ondan mücahidler için 1 milyon riyallik çek isterseniz hemen yazıp verirdi.
Onunla otururken bir hizmetçiden daha da edepli olduğunu görürdünüz. O kadar hayalıydı ki, benim evimde bulunduğu sırada ben kalkmayayım diye yerinden kalkar ve telefonu bana o getirirdi. O tek başına bir ümmet idi. O, kardeşimiz Usame idi.
Eğer bana Allah’ın yeryüzünde tek bir veli kulu vardır deseler; derim ki o Usame’dir.
"O yanımda olmadığı zaman ben de yalnızım... O benim tek dostum."
Sayfa 37Kitabı okuyor
