O ana kadar o kız hep oradaydı. Ne kadar değişmiş görünürsem görüneyim -eğitimim ne denli parlak, görünümüm ne denli farklı olursa olsun- ben hala oydum. Hiç olmadı, iki ayrı insandım, bölünmüş bir zihin. O kız içerideydi ve babamın eşiğinden her geçişimde ortaya çıkardı.
O gece onu çağırdım ve cevap vermedi. Beni terk etti. Aynada kaldı. O andan sonra aldığım kararlar, o kızın bana verdireceği kararlar değildi. Değişmiş bir insanın, yeni bir benin tercihleriydi.
Bu benliğe pek çok isim verebilirsiniz. Dönüşüm. Metamorfoz. Sahtelik. İhanet.
Ben buna, eğitim diyorum.
Her planını başkalarıyla yapan arkadaşım ağladığında nedense yanında olmamı bekliyor.Geçen morali bozuk diye bize kalmaya çağırdım,ben kalamam,dedi ve sürekli sadece birkaç aydır tanıştığı arkadaşlarının evinde kalıyor.Bizim arkadaşlığımız çoktan bitti aslında uzatmaları oynuyoruz.
Öğretmen olmayan biri, sınıfta olmanın mutluluğunu bilemez. Sınıfta mavi, yeşil, kahverengi, siyah her renkte gözler üzerinizdedir. O gözler ki, masum, sevecen, çocuksu… Kabul, biraz da yaramazca bakar.
Sınıftayım. Konu kuvvetler, süre kırk dakika, amaç ise; Doğrultuları ve yönleri aynı olan kuvvetlerin, bileşke kuvvetlerinin değeri, doğrultusu ve
(İbrahim süresi 22)
İş hükme bağlanıp-bitince, şeytan der ki: "Doğrusu Allah, size gerçek olan va'di va'detti, ben de size vaadde bulundum, fakat size yalan söyledim.Benim size karşı zorlayıcı bir gücüm yoktu, yalnızca sizi çağırdım, siz de bana icabet ettiniz Öyleyse beni kınamayın, siz kendinizi kınayın. Ben sizi kurtaracak değilim, siz de beni kurtaracak değilsiniz. Doğrusu daha önce beni ortak koşmanızı da tanımamıştım.Gerçek şu ki, zalimlere acıklı bir azab vardır."
Öğürüyor, küfrediyor, yeniden ısırıyordum; kalbim çatlayacak gibi ağlıyordum, tekrar kustum. Bağırıp çağırarak, dünyanın bütün kudretlerini cehennemin dibine yolladım.
Çıt yok. Çevremde ne bir insan, ne bir ışık, ne bir ses. Zorlu bir heyecan hali yaşıyordum; beni belki biraz doyurabilecek olan bu ufacık et parçalarını çıkarmak zorunda kaldıkça,
Sayfa 112Kitabı okudu
İzmir de hava çok sıcak olduğu için balkonda yatıyordum,6. Sınıftaydım. kafayı uzay, evren, uzaylılarla bozmuştum. Babam daha yatmamıstı tv izliyordu. Gökyüzüne bakarken bir uzay aracı gordum.ısıklı ve dönüyordu. Hatta çok yakından gördüm. Evimiz 5.kattaydı. Sanki o da bana baktı, kalbim hızla çarptı, koşarak babamı çağırdım. Babam içeriden geldiğinde çok uzaktaydı. Babam tabiki de inanmadı. Ama ben gördüğüme emindim. O kadar yakınımdaydı ki. Pencerelerinden dışarıya süzülen ışığı bile gördüm. Kimseye inandıramadım kendimi. Dalga geçtiler benimle. Bir şeyi öğrendim. Neye inanıyorsan o şey bir gün elbet karşına çıkıyor.
-"Teyze.. şşşştt teyze. Ben geldim."
-"Bırak lan uyuyor. Öyle oluyor, uyukluyor arada. Derin derin.Dün gece uyuyor mu yoksa komaya mı girdi bilemedim,panikleyip ambulans çağırdım. Doktor uyuduğunu söyledi. Ama gelen bütün doktorlar hala nasıl yaşıyor şaşırıyorlar."
