Celladına aşık olmuşsa bir millet,
İster ezan ister çan dinlet.
İtiraz etmiyorsa sürü gibi bir illet,
Müstehaktır ona her türlü zillet. 
Ömer Hayyam
Doğruyu-yanlışı biliyoruz ama neden sesimiz bu kadar az çıkıyor? Gerçekleri haykırmak neden böyle suç içeriyor? Neden susmak zorundayız? Neden böyle bir yerde yaşıyoruz?
Çoğunluk gibi düşünmedim diye din düşmanı oldumsa eğer, tamam kabul öyleyim. Ama bazı şeylerin dinle alakası olmaz. Olmamalı. Ben dini yaşarım belki, ama onu kullanmam. İnanışımı da saçma sapan şeylere hizmet ettirmem. Herkesin inancı kendine. Müslümanlığı kendine. (lütfen) Riyaya gerek yok. Hâlimiz konuşsun islamı. Kendini sevdirmek için müslümanca konuşanlar! Saçma sapan emellere İslam’ı alet edenler! Çocuk değiliz ve size muhtaç da değiliz. (kimseye) Maiyetlerinde olduğunuz kişiler neyi savunuyorsa sizde onu savunuyorsunuz. Kör müsünüz peki? Annem yeşili sevdi diye ben de yeşili sevmek zorunda değilim. Birisi besmele çekti diye o insana tapacak da değilim..!
Nemrut yıkabildi mi İslam’ı? Ya Firavun? Ebu Cehil yıkabildi mi İslam’ı? Bizim dirliğimizi kim bozabilir?
“Rabbinin, fillerle Kâbe’ye saldıran o orduya ne yaptığını görmedin mi?” (Fil/1)
Ebrehe ordusuyla geldi Kâbe’yi yıkmaya. Yıkabildi mi?
Hz Allah’ın Ebabil Kuşları bizimleyken kim bizi yıkabilir? Müslümanlığımıza kim engel olabilir? Neden birilerine bağlı kalmak zorunda hissediyoruz kendimizi? Asla öyle değiliz. Biz الله dediğimiz sürece, O hep bizimle. Gücümüzü kimselere bağlamadıkça tam manasıyla teslim olmuş olamayacağız hiçbir zaman.
Her şeyi sağa sola ayıran, sağı solu belli olmayan kardeşim! Sağ da benim, sol da benim. Hangi kitapları ne niyetle okuduğumu sana îzah etmek mecburiyetinde değilim.
Sağı da solu da anlama derdindeyim. Ayrıca ben senin gibi bana ait olan kitapları nefsimin arzuladıklarına sahip olmak için kullanmıyorum. O sebeple de sen kimseyi ayrıştırma, kendinle karıştırma.
Ben çernezyomum güzel kardeşim. Muhabbet ekene muhabbet, hürmet ekene hürmet veririm.
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim.
Nerede o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan...
🍂Cahit Sıtkı Tarancı - Otuz Beş Yaş Şiiri
o divâneliğin ardından, ne yazık
uslandığıma inanmıyorum
sanki “o” öldü de içimde ben böyle
yorgun, sessiz ve bomboşum
daima soruyorum aynaya üzgün
ben kimim artık, gözünde neyim
ama aynada görüyorum ki, eyvah
önceden olduğum gölge bile değilim
o Hintli rakkaseler gibi nazla
dans ediyorum üzerinde kendi mezarımın
yazık ki bu viraneyi
Muhakkak ki kaybeden ben değilim. O aptal,büyük bir kalp ve ömründe asla bulamayacağı büyük bir aşk sığınağını kaybediyor.
Sen beni öyle bir zor durumda bıraktın ki, seni yarı yolda bırakanlara, sırtından bicaklayanlara bile bunu yapmamıştın. Senin gözünde değerli olmak için, ne yapmam lazımdı? Ya da beni görmen, anlaman için? Bir kere olsun merak ettin mi ne durumdayim, neye ihtiyacım var? Beni ne halde bıraktın farkında mısın? Yaşanan bazı olaylardan (!) Dolayı
Tek başımayım, bundan şikayet edecek değilim. Kendimle baş başayım. Kendimle hiç başbaşa kalamayabilirdim, işte o zaman sonsuzlukta kaybolmuş olurdum.
