Sevgili Bilge, bana bir mektup yazmış olsaydın, ben de sana cevap vermiş olsaydım. Ya da son buluşmamızda büyük bir fırtına kopmuş olsaydı aramızda ve birçok söz yarım kalsaydı, birçok mesele çözüme bağlanamadan büyük bir öfke ve şiddet içinde ayrılmış olsaydık da yazmak, anlatmak, birbirini seven iki insan olarak konuşmak kaçınılmaz olsaydı.
En küçük çaba bile artık nefesimi kesecek kadar yoruyor beni. Herkes anlamına kendi ulaşsın istiyorum artık. Kimse ben kendimce bazı anlamlar ararken tek cümle kurma gayretinde bulunmamışken ve ben bulduğum tüm anlamların altında ezilirken bana sormasın istiyorum. Yalnız olmak istemeyen kimselerin bana gelmesini istemiyorum. Kimsenin yalnızlığına ses olacak biri değilim. O kadar yokum doğrusu. Bir yalnızlığı dağıtacak kadar gücüm de yok anlatacak tahammülüm de yok. Gelmeyen herkesin de suçunu habersiz olanlara yüklemek benim seçimim. Yanlışı da doğrusu da bana. Neyin altına giriyorsam bundan sonra, seçimim dahilinde giriyorum. Herkes kendi cehenneminde yansın. Cennette olan zaten olduğu yerden düşe kalka kaçmaz.
Hangi halde olursan ol, ya da seni sevmeyen kişiler olsa da, sana yol gösteren “Başkalarına katkıda bulunuyorum” yıldızını gözden kaybetmediğin sürece yolunu şaşırmazsın ve ne istersen yapabilirsin. Sevilsen de sevilmesen de buna aldırış etmezsin ve özgürce yaşarsın.
O zaman, burada be şu ânda içtenlikle dans edelim ve içtenlikle yaşayalım. Geçmişe de geleceğe de bakmayalım. Her ânı tam bir an olarak dans gibi yaşayalım. Kimseyle rekabet etmemize gerek yok ve varış noktasına da ihtiyaç yok. Dans ettiğin sürece, zaten bir yerlere varırsın.
…
“Ben” değişirse, dünya da değişir. Yani dünya sadece benim tarafımdan değiştirilebilir ve onu benim için başka kimse değiştiremez. Adler psikolojisini öğrendiğimden beri gördüğüm dünya bir zamanlar bildiğim dünya değil.
Sayfa 284
“Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.”
Sayfa 259 - Hikmet BenolKitabı okuyor
Düşünceler kafanıza üşüşmeyi sürdürecektir, ama onları bir kenara itmeye çalışın. İki seçeneğiniz var: ya zihninizi denetleyeceksiniz ya da zihninizin sizi denetlemesine izin vereceksiniz. İkincisine alışkınsınız zaten korkular, nevrozlar, güvensizlikler içinde savrulup gidiyorsunuz, çünkü hepimizin kendi kendini yok etme eğilimi var.
Delilikle kontrol kaybını birbirine karıştırmayın. unutmayın ki Sufi geleneğinde Üstat Nusrettin’e herkes deli der. Zaten bu yüzden, herkes onu deli sandığı için o da her istediğini söylemekte her istediğini yapmakta özgürdür. ortaçağlarda saray palyaçoları da aynı durumdaydı; vezirlerin kafalarını kaybetmek korkusuyla dile getirmedikleri pek çok konuda yorum yapabilirlerdi.
Sizler de aynı şeyi yapabilmelisiniz; Deliliği elden bırakmadan normal insanlar gibi davranın. Farklı olma riskini göze alın, ama bunu fazla dikkat çekmeden başarmaya bakın. Gözünüzü şu çiçekten ayırmayın, gerçek ‘ben’ in ortaya çıkmasına izin verin.
Sayfa 112Kitabı okudu
