Şimdilik Elveda...
Serinin ilk kitabı yavaş ilerlese de heyecan vericiydi. Karakterler daha samimi gelmişti ama Kan ve Bal da her şey değişti. İlk kitap bu olmalıydı çünkü Yılan ve Güvercin de Lou ve Reid'in arası çok iyiyken burada bir birilerine güvensizlikleri tereddütleri beni çok huzursuz etti. İlk tanıştıkları zaman güvensizlik normaldir ama o kadar şey yaşadıktan sonra birden kendilerini sorgulamaları, hislerinden emin olamamaları çok üzücüydü. Tamam, Reid'in Lou'nun tanımadığı yönlerini keşfettiği doğru ama neden geçmişi yok saydı ki? Lou'nun ona yalan söylediği tek konu cadı olduğuydu. Lou kontrolü kaybettiğinde yanında olmak yerine onu suçlaması Reid'den soğuttu. Kendini kabullenişi ölüme bir adım kala gerçekleşti. Lou ... ama o en başından aynıydı. İlk başta herkese aykırı olduğunu göstermişti. Burada kontrolünü kaybetti onu da Reid'in ikiyüzlülüğü olmasa o kadar abartmazdı çünkü ondan şüphe duyduğunu anladığında daha fazla üzüldü, yalnız hissetti ve kendini büyüye bıraktı. "Sen annen gibisin."demek yerine yanında olduğunu hissettirseydi keşke. Lou kibirli, Reid gururluydu bu kitapta. Sıkıldığım yerler oldu çünkü sürekli aynı şeyler tekrarlandı. Bir yola çıktılar ama herkes kendisini diğerinden üstün görüyordu. Bir birilerinden bu kadar kolay vazgeçmeleri hiç olmadı. Ayrıca Reid'in annesinin sürekli aralarına girmesi oldukça sinir bozucuydu. Sonuda başından beterdi.
O kayıp... o kadar üzdü ki beni. Kan ve Bal'da en sevdiğim karakterdi. Ama artık yok.
Tanrılar ve Canavarlar' a başlamadan bir az ara vereceğim. Huzursuz hissetmekten yoruldum.
Tutkulu Notalar
