(Uzun olduğunu biliyorum fakat zaman harcamaya değecek çok güzel bi hikaye okumanızı tavsiye ediyorum.)
İYİLİK VE KÖTÜLÜK
Bir varmış bir yokmuş. Allah’ın kulu çokmuş. Günün birinde biri İyilik biri Kötülük diyorlarmış iki kişi varmış. Bunlardan biri sürekli iyilik yapma gayretinde öteki kötülük yapma gayretindeymiş.
Bir gün böyle bizim gibi
Bazen sanki karşısında biri varmış gibi konuşup, çok değişik bir ses tonuyla gülüyordu. Zaman zaman birden öfkeyle bir bağırıyordu ki, neye uğradığımızı şaşırıyorduk. Ben de de panik atak başlamıştı. Yerinden kıpırdarsa, ben aniden çok korkuyordum. Yanımda bir başkası yükses sesle konuşsa, öksürse çok korkuyordum. O sinirlenince elim ayağıma
Sık sık başı ağrıyordu. Çok ders çalışmasına rağmen "anne çok çalışıyorum fakat unutuyorum" derdi. Bakkala birşeyler almaya gönderdiğimde ne alacağını unutuyordu. Not tutmaya başladı, not tutmasa unutuyorum diyordu. Keşke o zaman farkına varsaydım diye kendimi suçluyorum. Biz çok ders çalıştığı için belki zihni yoruluyor diye
Yakın zamanda dikkatimi ön söz yazıları ve yanıtım yazılarındaki yapılan kitapta olan olaylar hakkında önemli yerlerin direk bilgisini vermesi gibi. Mesela koku kitabında kendi kokusunun olmamasını çok patavatsızca söylemesi , Eugenie Grandet kitabında kuzeni Charles aşkı ve iflas etmiş olması veya mina urganın sineklerin tanrısı ve cinler kitabındaki ön sözleri gibi (Benim baskılarda ön söz olarak değilde arkada yazarın görüşü gibi sunmuşlar. Ön söz olarak okusaydı kesinlikle kitaptan hiçbir tat alamazdım. ) örnekler. Sizinde gözünüze çarpan böyle örnekler var mı yoksa kitap okusunda çok mu pimpirikli oldum.