Hayatımıza kimi alacaksak ilk gördüğümüz anda hep “ bu o ” dememiz gerektiğine inanırdım, aksini iddia edenlerle tartışır, hayır canım zamanla sevgimi olur diye ti ye alırdım bir güzel. Oluyormuş, hatta birini daha çok sevebilmek için ya da birine olan sevginin günden güne artması için onun yanında olmasına da gerek yokmuş, başlangıcı yeterliymiş. En zor zamanlarımda Allah'ın benim karşıma çıkarttığı bir şans olarak görmüştüm ben onu. Her şeyden önce karakterine inanmıştım. Bana hayatım boyunca bir çok insan kötülükle yaklaştı ve ben onlara karşı nasıl gard alacağımı hep bildim. Elbet onlardan da yaralar aldım ama sarsılmadım, ağlamadım. Ağladıklarım oldu tabii, güldüklerim, kahkaha attıklarım, sinir krizi geçirdiklerim de oldu geçmişimde ama hiçbirinden asla pişmanlık duymadım, ta ki sana kadar. Sen bana hiç bilmediğim bir yerimden yaklaştın, iyilikle. Ben hep “ o kadar da iyi bir insan değilim ” derim ya hani, meğer o kadar da iyi bir insanmışım aslında. Dost olacaksın zannettim önce bana. İstemedim seni, bakamadım bana baktığın gibi sana, sonra bir çocuk gördüm gözlerinde benimkinin aynı. Aynı benimki gibi yaralı, eksik. Gün geçtikçe tamamlanacağına daha da eksilmiş bir çocuk.
Sevebilirim,
Hem de nasıl,
Dile benden ne dilersen,
Canımı, gözlerimi
Kızabilirim,
Ağzım köpürmez,
Ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,
Devenin öfkesi, kinciliği değil.
Anlayabilirim
Çoğu kere burnumla,
Yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
Ve döğüşebilirim,
Doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
Yaşım başım buna engel değil,
Ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.
Nazım Hikmet Ran
Hat Sanatı ♡
Hüsn-i Hatt : "Harflerle Yapılan Musiki"
O kadar doğru bir tanım ki... Dinlediğimiz bazı müziklerin bizi nasıl etkilediğini düşünün. Hüsn-i Hatt da ruhumuzun derinliklerinde bir işçi gibi çalışarak en güzel duyguları bulup çıkarıyor ortaya. Her bir harf, her bir kıvrımı harflerin hayranlık uyandırıyor. Benim için en azından. Bu sanata kelimenin tam anlamıyla aşığım. Her insanın bu dünyada bir görevi, bir hizmeti vardır. Benimkinin de bu olduğunu düşünüyorum. Muvaffak eylesin Hakk Teala. Âmin.
Dökülen yağmurun huzuruyla bana bakıyorsun ve ben de iç çektiğin dinginliğe kendimi kaptırmadan edemiyorum ve yavaş yavaş damıtılmış bir bal gibi yaklaşıp bana sarılıyorsun ve ağzının coğrafyasını benimkinin üzerine yerleştirip okşuyorsun. Uzun zamandır istediğim dudaklarımın hatlarını öpücüklerinle.
Dışarıdayken yapmayı en sevdiğim şeylerden biri insanlara gülümsemek. Buna verilen yanıtlar çeşitlidir. Bazen cevap alamıyorum çünkü onlara gülümsediğimi asla fark etmiyorlar. Ama bazen, büyük bir gülümseme bile olsa geri dönüyorum - sanırım bu zamanın yarısı olurdu. Ve onların gününün farklı olduğunu görebilirsiniz, tıpkı benimkinin o anda olduğu
Sevebilirim,
hem de nasıl,
dile benden ne dilersen,
canımı, gözlerimi
Kızabilirim,
ağzım köpürmez,
ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,
devenin öfkesi, kinciliği değil.
Anlayabilirim
çoğu kere burnumla,
yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
ve döğüşebilirim,
doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
yaşım başım buna engel değil,
ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.
Nazım Hikmet Ran