'Hayatta güçlü olacaksın, çünkü gerçek yasa güçtür. Adil olmanın, haklı olmanın, ahlaklı olmanın, merhamet i olmanın hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Kötüye kullanılsa bile, insanların önünde eğildiği tek değer güçtür.'
Gerçeği bulmuş olmasına rağmen hala gerçeğin çok farkında değildi
Doğru ateistim. Ne Musa'ya on emri gönderen kutsal yaratıcıya ne İsa'nın babasına ne de Muhammed'in Allahına inanmam. Fakat Musa'nın da, İsa'nın da, Muhammed'in de çabasına hayranlık duyarım. Beni asıl etkileyen onların yaşama anlam verme uğraşıdır. Bu büyük arayışa saygı duyarım.
Dinlerin de, felsefenin de, bilimin de kaynağında bu büyük arayış var. Kökleri insanın var oluşuna kadar uzanan bu düşüncelerin karşılığını bugünkü yaşamımızda görebiliriz. Tıpkı bu Mevlevihane gibi."
İşte bunu anlayamıyorum. Yanlış bulduğu bir işin içine nasıl girer insan?" "Arkadaşına zarar gelmesin diye."
"Onu seviyor olman masum olduğunu göstermez," dedim. "Birçok kıskançlık cinayetinde, failler, maktülleri deli gibi sevdiklerini söylemişlerdir."
İlk görüşte aşkında bir mantığı vardır. Sağlam, güvenilir bir mantık olmasa da, bir mantığı vardır."
“İnancımız yoksa, düş kuramıyorsak yaşam büyüsünü yitirmiş demektir.”
Haklıydı da, insanın sevdiği işi yapması kadar güzel bir duygu olamazdı.
Hep kötülerden bahsediyorsun, ben de sana inançlanyla yeryüzünü yaşanır hale getirmiş binlerce isim sayabilirim.
Herkesin saçmalamaya hakkı var,"
Liseyi bitirdiğim gün de, beni fabrikadaki odasına çağırıp, kısa ancak etkili bir konuşma yaptı. Hatırladığım kadarıyla şunları söylemişti: "Şu anda hayatın ne olduğunu idrakten çok uzaksın. Biliyorum, arkadaşlarına göre çok ilerdesin, fakat yaşın icabı hayatı doğru olarak kavraman mümkün değil. Yaşlı insanlar kendilerinden gençlere, 'Senin yaşında olmak için neler vermezdim' derler. Ben bu türden aptallıklara inanmam. Hepimiz bir ömür süreriz. Çocukluk, gençlik, ihtiyarlık, uzun bir ömür bunlardan oluşur. Sağlıklı bir ihtiyarlık, iyi yaşanmış bir ömrün kanıtıdır. Ben gençliğimi yaşadım, şimdi sana bakıp, o günlere özlem duymamın bir manası yok. Hayat kudurmuşçasına akan bir ırmağa benzer, insanoğlu ise bu ırmağın azgın sularında yolculuk yapan bir dal parçasına. Bu yolculukta değişmeyen iki olgu vardır; ilki yalnız olduğun, ikincisi ise ne kadar uzun sürse de yolculuğunun ölümle sınırlı olması...
Pek iç açıcı sözler söylemediğimin farkındayım ne var ki, gerçek bu.
Selim
Arbus, işini yaparken duygularını gizlemeyi başarmıştı. Fakat bu onlardan etkilenmediği anlamına gelmiyordu. Belki de çok etkilendiği için duygularını katmak istememişti. Duygularını açıklayamadığı için de rahatlayamamış, o yükü taşımak zorunda kalmıştı. Kendini öldürmesi de bu tezin kanıtı olarak gösterildi."
Bütün erkeklerin içinde büyümemiş bir çocuk olduğunu okumuştum
ben unutulmak istemiyorum arkadaş, insanlar beni hep hatırlasın
"Kafayı niye ölüme takıyorsun abi? Daha biz genciz," diye Nihat itiraz edecek oldu, yanıt hazırdı:
"Ama öleceğim, siz de öleceksiniz. Çocuklarınız da ölecek, insanlar bizi unutacak. Yüz yıl, bilemedin yüz elli yıl sonra kimse bizim yaşadığımızı bilmeyecek. Var mıydık, yok muyduk belli olmayacak."