İçindeki Depresyonla Savaşan Bir Kızın Notları
Kendimle ilgili hep beğenmediğim şeyler oldu. Kendimi sevmek için çok uğraştım. Ama bunu yaparken, hep bir değişiklik yaptıktan sonra kendimi beğendim. Saçımı boyadım, beğendim. Lens taktım, beğendim. Makyaj yaptım, beğendim. Ama bedenimde hiçbir şey yokken beğenmiyorum o kişiyi. Bana çok ezik gözüküyor. Güzel değil. Yaralı bakıyor. Perişan gözleri var. Ağladığı için çok çirkin. Gözleri şişmiş ve bakışları donuk. Neşesi yok. Mutsuz. Hiçbir şey umrunda değil. Bu dünyanın bir parçası olamamış ve kaybolmuş bir ruh. Ona acıyorum.
Bazen sesli ağlıyor. Hıçkırıklarını ve ağlama seslerini bir tek o ve ben duydum. Ağladığı zaman ciğerinden bir ses geliyor. O zaman ona sarılasım geliyor. Çünkü çok zor durumda. Acısından da beter bir halde.
Hissettiğim şey şu:
Aynada gördüğüm o garip kıza kimse ulaşamayacak. Ben bile ulaşıp ona sarılamıyorum. Böyle çaresiz bakma diyemiyorum. Gözlerindeki ışıltıyı kaybetmiş. Onu koruyacak hiçbir şey kalmamış. O artık kaybolmuş bir ruh.
Seni gördüm kızım. Ama elimi uzatsamda tutmayacağını biliyorum. Sen artık kayboldun. Sana artık sarılamam. Bana geri gelmeni bekleyemem. Umarım beni de yanına çekmezsin. Çünkü sana çok yakın olduğumu biliyorsun.
Yine de benim için çok acı verdin.
Sen bir kupa kraliçesisin.
Seni serbest bırakıyorum.
Ruhun artık tutsak değil.
Aynaya baktığımda gözlerini göremeyeceğim bir yere git.
Benim yerime öl.
Çünkü ikimizden biri bunu yapmalı
Ve sen benden daha güçlüydün...
Okur Takip Önerileri
Oysa ruhumda savaş var.
Durmadan ölüyor içimdeki insanlar.
William Shakespeare
Yanında içimi döküp ağladığımda bana sarılıp üzülme ben buradayım bunu da atlatacaksın diyecek birine o kadar çok ihtiyacım var ki...
Bana, neden sevmemem gerektiğini hatırlattığın için teşekkür ederim.
Seni olduğun gibi sevebilen yoksa o zaman yalnızlık ne demek bilirsin